Eetbuien, roken, hongerlijden of mij helemaal volgieten met cola-light. Op dit soort momenten zou het zoveel makkelijker zijn. Makkelijker zijn dan omgaan met de emoties, toch is het precies dat wat ik zal moeten leren. Het voelen van pijn, verdriet en verlies want als ik die dingen niet ervaar, zou ik ook niet de mooie kanten ervan beleven zoals: vreugde, liefde en vriendschap. Zes maanden na Fiadors overlijden kon hij niet langer uithouden zonder zijn prinses en moest ik vandaag de moeilijkste beslissing maken die er bestaat.

Ik stond  aangekleed, klaar om naar stal te gaan in de woonkamer toen de telefoon ging. Ik wist al welk telefoontje het zou zijn. “Ze ligt weer maar nu languit op de stenen in de sneeuw.” Twee dagen geleden wist ik al dat het niet goed was. Gek genoeg had ze al meteen opgegeven. Ze ging er niet tegen in toen ze pijnstillers kreeg. Ze liet het gelaten toe wanneer ik water in haar mondje spoot en normaal gesproken was ze daar fel tegen in gegaan. Ziek of niet.

Onderweg naar stal ging de telefoon wederom. Mijn hart stond bijna stil omdat ik bang was dat dit een herhaling zou zijn van de vorige keer. Het telefoontje wat zou vertellen dat ze er al niet meer was maar dat was niet het geval. Of we handdoeken wilde pakken die voor bij de stallen lagen om haar droog mee te wrijven. Ze had het erg koud. Storend genoeg rijden er dan in het verkeer altijd alleen maar slome slakken voor je die doodsbang zijn als er een vrachtwagen passeert op de andere weghelft en dan steeds weer met dertig over de weg gaan kruipen.

Ik wilde het wel uitschreeuwen in de auto, ik kon niet té laat zijn voor een tweede keer op rij. Op stal aangekomen trokken we handdoeken uit een container en snelden we naar achteren. Ik floot, zoals altijd en ondanks dat ze languit op de stenen lag hinnikte ze uit alle macht meerdere keren terug. Alsof ik haar zou kunnen redden, alsof ik nog iets had kunnen betekenen. Een stalgenootje zat over haar heen gebogen met Nicky’s zweetdeken om haar droog en warm te wrijven.

Ik trok uit alle kasten schone en droge dekens om hetzelfde te doen. Ze probeerde voor mij op te staan maar het ontbeerde haar aan de kracht. Ik ging ook zitten en wreef uit alle macht. Als de dierenarts nou maar opschoot… Alles duurt op deze momenten een eeuwigheid. Haar tandvlees was helemaal witblauw uitgeslagen wat inhoudt dat de bloedsomloop zo goed als niks meer doet. Ze trilde en eigenlijk wist ik het al meteen: dit is hopeloos.

Ineens deed ze toch nog een poging om op te staan en met zijn drieën kregen we haar een stukje in de benen. Ik wilde haar naar de stal brengen zodat ze misschien wat warmer lag maar na een paar passen kon ze niet meer. Ze zakte door haar knieën en haar ademhaling sloeg volledig op hol. Het trillen werd erger en ze haar hoofd nu in mijn schoot gelegd. Mijn vriend haalde schoon stro om een bedje om haar heen te maken. Na wat uren leek kwam de dierenarts het terrein op rijden.

Temperatuur opmeten, ver onderkoeld. Hartslag, torenhoog en wat nog vreemder was: ik voelde haar hartslag pulseren door haar hele lijf. Het was alsof haar hart op barsten stond. Ik kon haar hartslag voelen in mijn schoot. Fantaghirò is geboren met een lekkende hartklep wat al meer dan eens voor complicaties had gezorgd. Ik denk dat het een wonder is geweest dat haar hart het überhaupt op dat moment nog deed. De dierenarts gaf haar pijnstillers zodat ze het iets gemakkelijker zou hebben voordat ze het onderzoek voortzette.

Ze luisterde naar haar buik en op dat moment begon Fantaghirò te krijsen. Ze zeggen vaak dat paarden niet kunnen krijsen van de pijn, na vandaag weet ik heel goed dat ze wél kunnen. De prinses werd woest van de pijn en schopte met haar benen in de rondte. Ik wilde zeker weten voordat ik de beslissing nam over leven en dood dat ik er goed aan deed. Er was geen darmgeluid meer aan de binnenkant te bekennen en ze was heel ver uitgedroogd. “Ik zie geen enkele kans meer dat ze hier doorheen zou komen.” Fantaghirò krijste weer in mijn schoot en ik wist dat er maar één oplossing bestond: haar bevrijden uit haar lijden.

Geen enkel dier mag lijden. Hoe graag ik nog met haar had willen genieten. Eerlijk is eerlijk en genoeg is genoeg. Ondanks dat kostte het zoveel moeite om de woorden over mijn lippen te krijgen. Het sneed door mijn binnenste. Een steek precies waar ik hem niet meer hebben kon. Ik kalmeerde mijzelf en wist dat ik stoer moest zijn voor mijn kleine meisje. “Doe het maar.” Door haar lage bloeddruk was het lastig om haar te sederen maar uiteindelijk lukte het. Ze werd algauw rustiger en de tweede spuit volgde.

Ik voelde haar ademhaling vertragen. Ik zag hoe de uitdrukking in haar ogen weer verzachtte naar zoals haar ogen normaal stonden. Normaal gesproken als ze geen pijn heeft, dan zijn haar ogen altijd verliefd op de wereld. Ik zag hoe mijn bolletje wol met haar hoofd in mijn schoot stierf. Ik huilde nadat ze haar laatste adem had uitgeblazen, om haar en om mijn Prins. Omdat het leven niet eerlijk is. Omdat ik nog zoveel meer jaren had willen hebben met mijn Prins en Prinses.

Mijn stalgenootje was gebleven, ze had het gevraagd of ik wilde dat ze bleef. Ja, dat wilde ik. Ik had je daar nodig. Je hebt geprobeerd mijn kind te redden. Je was er voor haar toen ik er nog niet was. Je bent geweldig en ik ben je dankbaar. De tranen bleven maar komen en ik heb gevraagd of Fantaghirò Fiador een hele dikke kus van mij wilde geven en dat ik ze oneindig veel ga missen en al mis. Iedere dag weer. De kudde zal nooit meer hetzelfde worden zonder jullie.

Huilend heb ik haar manen en staart afgeknipt samen met mijn vriend. Zo klein als je was is het gat wat je achterlaat ondragelijk groot. Op negenjarige leeftijd is Fantaghirò vanochtend ingeslapen. Op 28 Februari heb ik definitief afscheid genomen van mijn bolletje wol. Mijn pluisje, mijn vriendinnetje, mijn prinsesje. En weet ik dat mijn Prins en Prinses samen nog lang en gelukkig in mijn hart zullen voort bestaan… En op een mooie plek tussen de sterren. Het was een eer, een privilege om deelgenoot te zijn geweest van jouw aanstekelijke vrolijkheid, dappere vechtlust en immens grote vriendelijkheid.

Een kleine positieve noot, ik schrijf nu een blog in plaats van honderd andere stomme dingen die ik had kunnen doen (zie het begin van de blog) om mijn emoties te ventileren en dat vind ik toch iets om trots op te zijn. Daarnaast ben ik blij dat ik van beide kleintjes afscheid heb kunnen nemen op de meest fantastische stal die er bestaat. Thuis. Het is niet alleen de stal die het tot thuis maakt, het zijn de mensen die er zijn met hun steun, liefde en vriendschap. Dank je wel daarvoor.