Bregolas

Over apart gesproken, ik denk dat mijn voorkeur voor bijzondere paarden is begonnen bij Brego. Hij was in zoveel opzichten bijzonder en speciaal dat ik wel een eeuwigheid over hem kan vertellen. Ik heb hem voor zeshonderd euro gekocht, een Draver van zestien jaar oud met een flinke carrière op de drafbaan achter de rug. Brego kwam bij mij met zo ongeveer honderdvijftig kilo ondergewicht. Hij was mager, heel mager. Zijn spieren hadden zelfs al schade opgelopen van het ondergewicht.

De eerste maanden bestonden dus vooral uit eten, wandelen en nog veel meer eten. Moeizaam kwam hij wat aan maar echt op gewicht kwam hij pas nadat we verhuisden en op de ponyclub kwamen te staan. Brego had daar veel minder last van stress en kreeg al snel een flinke buik, voor mij een lust voor het oog want ik was niet anders gewend dan ribben bij hem te tellen. Hij had een prachtige uitloop met Fiador samen en voelde zich overduidelijk helemaal thuis. Hij kwam eindelijk echt tot rust.

Met rijden was Brego pittig, of liever gezegd: een onvermoeibare locomotief waarvan de rem het grootste gedeelte van de rit niet werkte. Hij was dapper want ik kan mij niet heugen dat hij ooit ergens van is geschrokken. Of je hem nou achterstevoren of helemaal scheef op een hindernis aanstuurde, springen deed hij altijd. Weigeren kwam niet in zijn woordenboek voor en hij genoot van het springen. Stout zijn was overigens iets wat Brego helemaal niet kon zijn, ik heb nooit een paard meegemaakt wat zich meer voorbeeldig gedroeg dan hij.

Ik kan mij nog heugen dat de staleigenaresse een keer erg schrok omdat ze Brego opgezadeld keurig op het midden van de rijbaan aantrof zonder ruiter. Ik was naar de wc gegaan om te plassen en Brego was zo goed om precies te blijven wachten op de plaats waar je hem had neergezet totdat je terug kwam. Zij dacht echter dat ik ergens was gevallen en was naarstig op zoek naar mij maar ik was uiteraard niet te vinden in de rijbaan. Oeps!

Naar het bos was jammer genoeg wel een drama en nadat ik een keer flink was gevallen ben ik er mee opgehouden om het te proberen. Hij raakte volledig in de stress en was de hele weg niet te houden. Hier deden we echt helemaal niemand meer een plezier mee. Grappig genoeg kon je wel met hem wandelen in het bos als Fiador maar mee was, aan een los touwtje sjokte hij dan achter je aan. Leg mij uit hoe de geest van een paard werkt, want ze blijven je altijd verrassen…

En dan Brego’s fluitje, hij had cornage en maakte daarom een soort van fluitje tijdens het werken. Een heel kenmerkend geluidje wat echt perfect bij hem paste. Hij was sowieso perfect, met hem sprong ik een hindernis van een meter (ik moet er nu niet aan denken!). Ik reed carrousel met hem en nam hem mee naar mijn instructeursopleiding. Ik verkleedde hem als ridderpaard voor ponykamp en hij was kerngezond. In alle jaren dat ik hem had is de dierenarts enkel voor een inenting langsgekomen, totdat…

Mijn bijrijder smste mij de avond ervoor dat Brego opmerkelijk rustig was geweest met rijden. Hoewel ze het fijn vond dat het zo was, verbaasde zich er toch wel over en vond dat ze het moest vertellen. De volgende ochtend wilde hij niet eten. Ik temperatuurde hem en hij had een hoge koorts, meer dan 42 graden. Redenen genoeg om de dierenarts op te trommelen. Na het onderzoek bleek er iets mis te zijn met zijn strottenklep en dat had een ontsteking veroorzaakt.

De enige manier om hem van zijn problemen af te helpen was door hem een operatie te laten ondergaan. Brego was inmiddels al 23 jaar oud. Er was bij aankoop al artrose vastgesteld waar hij afgelopen winter behoorlijk wat last van had gehad. Hij kreeg pijnstilling en ontstekingsremmers zodat ik heel even kon nadenken over wat ik wilde met de operatie. Ik stapte in de bus naar huis en begon te huilen. Een paard op die leeftijd een operatie laten ondergaan is niet eerlijk en als ik hem dat wel liet doorstaan was dat uit eigenbelang, omdat ík geen afscheid wilde nemen.

Een paar dagen later kwam de dierenarts hem uit zijn lijden verlossen. Hij had de dagen ervoor een hoge dosering pijnstilling gehad maar het eten wilde evengoed eigenlijk niet echt lukken. Zijn ogen stonden dof, er was iets anders aan hem, een klein beetje alsof Brego er al niet meer was. Ik ben ervan overtuigd dat je kunt zien wanneer een paard “klaar” is en Bregolas was er klaar mee. Met Fiador aan mijn zijde heb ik gezien hoe hij tegen de grond viel en heb ik hem zijn laatste adem horen uitblazen.

Ik zal nooit vergeten hoe Fiador aan zijn neus rook om te kijken of hij nog ademde. Fiador kwam tot de conclusie dat hij niet meer ademde en beet Brego hard in zijn neusvleugel, een laatste beet van Fiador om het af te leren, een afscheidsgroet van zijn kleine maatje. Brego bleef liggen en was niet meer. Bregolas, heer van de paarden, liet mij en Fiador alleen achter na zoveel jaren plezier en geluk. Ik mis hem nog steeds en ik weet dat velen met mij hem missen… Inmiddels is hij weer samen met Fiador en ik weet zeker dat waar ze ook zijn, ze samen de kust weer onveilig maken.