Pip

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wie is de mooiste stippel van het land? Pip de Stip. Ik herhaal het rijmpje maar al te vaak voor hem maar zo een mooi sprookje was het allemaal niet in het begin. Pip was een manegepony bij de ponyclub waar ik destijds alleen maar met mijn kleine Shetlanders stond (nog voordat de collectie paarden uit de hand was gelopen of misschien begon het daar wel te escaleren?). Pip was absoluut niet knapste met zijn doorgezakte rug, vreemde bouw en uitzonderlijke kleur. Hij trok wel de aandacht, dat wel.

Ook zijn gedrag trok de aandacht. Hij beet er flink op los op stal en de meesten wilde hem niet opzadelen. Hij stond nog niet lang op de ponyclub maar hij was een flinke reputatie aan het opbouwen. In de lessen was hij braaf maar begon ook daar wel steeds meer kuren te vertonen, vooral met het galopperen. Ik reed één keer in de week in de manegelessen en op een gegeven moment werd ik op hem ingedeeld. Ik had wat lichte tegenzin maar was ook wel nieuwsgierig of er niet meer uit hem viel te halen.

De eerste helft van de les was gewoonweg bagger. We waren flink aan het stuntelen samen en konden totaal niet met elkaar overweg. De signalen die ik gaf kwamen of verkeerd over of Pip koos er gewoon voor om er geen gehoor aan te geven. Het was mij niet helemaal duidelijk en hem dús ook niet. Na een halfuur rommelen was het tijd voor de galop en daar kwam de echte uitdaging: de linkergalop. Het knopje daarvoor was stuk of misschien beter gezegd: geheel niet aanwezig. Ik ademde diep in en uit, nam de tijd en na heel wat pogingen kreeg ik het toch voor elkaar.

Ik weet niet wat het was maar het had duidelijk iets los gemaakt bij Pip. Hij liet zijn hoofd zakken, ging keurig nageven en ineens konden we lezen en schrijven. Gehoorzaam liet hij zich de baan doorsturen en bij een blik in de spiegel dacht ik bij mijzelf: oh wauw, wat zien wij er leuk uit. Ik kwam al snel tot de conclusie dat ik hem wel wat meer wilde rijden en besloot dat ik hem ging leasen. Af en toe een wedstrijd starten, ja, dat zag ik allemaal wel voor mij.

Met mijn ouders ging ik shoppen voor een wedstrijdoutfit, een dekje enzovoorts. Ik wilde ook een knap hoofdstel voor hem hebben en ja, eigenlijk was dat zadel van de manege ook niet zo best. Zeker niet met die rug van hem. Ik beet op mijn nagels en voelde het idee worden geboren. Op de terugweg in de auto sprak ik de befaamde woorden: “Ik denk dat het beter is als ik hem gewoon koop.”

De koop was snel gesloten en om nog even te bevestigen dat het ook de beste keuze voor de manege was, kwam tijdens ons gesprek over de verkoop er een meisje binnen wandelen die behoorlijk in haar gezicht door hem was gebeten. Een boodschap van Pip: ik ben echt beter af als eigen paard dus schiet nou maar op! In de omgang verbeterde zijn gedrag aanzienlijk, wat betreft sociaal contact met andere paarden blijft het tot op heden nog moeizaam.

Het rijden gaat geweldig, hij loopt L1 dressuur, het zoontje van mijn vriend heeft op hem leren rijden. Ik spring tegenwoordig met hem, niet zonder problemen hoor, weigeren kan Pip als de beste namelijk. Ik ga naar het bos zonder zadel terwijl eerst kon ik niet eens mét zadel naar het bos. Hij wordt inmiddels een jaartje ouder en verliest langzaam maar zeker wat van zijn wilde haren. Hij is nu gewoon een top allround pony met een hele ondeugende kop erop. Je moet nog altijd uitkijken want anders heb je ergens een speels beetje te pakken, boef dat het is!