Fantaghirò

Mijn prinses, voor Fantaghirò kon je niet anders dan smelten. Ze was een echte hartenbreker met haar schofthoogte van 69 centimeter en door dwerggroei gevormde lijfje. Ze was pijnvrij maar kon zich wel moeilijk bewegen door haar kromme benen. Ik denk dat de meeste mensen haar mismaakte zouden noemen, ik vond haar charmant. Ze was anders en juist daardoor paste ze perfect bij mij en Fiador. Ze was een cadeautje van mijn moeder aan mij en Fiador omdat Fiador helemaal alleen zou komen te staan op zijn nieuwe stal.

Fiador leefde na de dood van Brego weer helemaal op toen hij Fantaghirò kreeg als zijn vriendinnetje. Samen hadden ze het goed en hoewel ze streng voor Fiador was, was ze ook dol op hem. En hetgeen wat mij altijd het meest heeft verbaasd, zelf leek ze helemaal niet in de gaten te hebben dat ze niet “normaal” was. Ze was dapper, had vechtlust en probeerde alles te doen wat Fiador deed zij het met wisselend succes.

Ze deed mee aan ontsnappingspogingen zoals het een goede Shetlander betaamt. Ze kon trucjes en genoot oprecht van een korte wandeling. Na een jaar op onze nieuwe stal verhuisden we toch weer terug. Ik kreeg het zwaar met mijn eetstoornis maar toch heb ik nog heel wat met haar afgewandeld. De wandelingen werden alleen wel steeds korter. Zowel ik, door de eetstoornis als Fantaghirò door haar fysieke beperkingen kregen het moeilijker met de wandelingen.

Na een tijdje besloot ik dat ze het maar bij wat scharrelen in de rijbaan moest houden en heerlijke poetsbeurten. De zomer voordat ze overleed kreeg ze een hele heftige koliekaanval. De dierenarts zag het somber in maar haar vechtlust was bewonderingswaardig. Al steigerend en bokkend vocht ze tegen het aanbrengen van een infuus en had je niet kunnen denken dat het erg zo slecht voor haar uitzag. En het liep ook helemaal niet slecht af want een week na verschillende koliekaanvallen ontsnapte ze al weer uit de paddock om wat gras te kunnen stelen.

Enkele maanden later overleed Fiador wel aan koliek, ironisch want zijn koliek had weinig voorgesteld in eerste instantie en toch ineens was hij overleden. Na zijn dood had ik zelf wel echt het idee dat Fantaghirò hem miste. Ze zeggen dat paarden niet kunnen missen maar toch leek ze minder in haar hum dan voorheen. De winter kwam en aan het einde van de winter kwam die héle koude week met temperaturen van min vijftien. IJskoud was het en mijn prinses besloot dat ze niet meer wilde eten of drinken.

Haar blik was raar, er klopte echt iets niet. Ze verzette zich niet bij het toedienen van de medicijnen en ergens wist ik al dat ons afscheid eraan kwam. Ze had de dagen erna geen echte koliekklachten maar ze bleef zich vreemd gedragen en na de koudste nacht lag ze languit in de sneeuw. Hevig onderkoeld en de dierenarts kon geen buikgeluiden meer vinden, dat betekende dat vanbinnen alles stil lag. Het enige wat we nog konden doen was haar lijden verkorten en dat hebben we gedaan.

Ik huilde en vroeg haar een dikke zoen aan Fiador te geven. Ik snapte heel goed dat ze hem miste en dat ze liever bij hem wilde zijn. Ze was voor een dwergpaardje ook uitzonderlijk oud geworden, net geen tien jaar terwijl paardjes met haar aandoening meestal maar twee jaar oud worden. Alles wat we samen hadden gehad was extra tijd geweest, een hele mooie tijd want ik had geen moment met haar willen missen. Ondanks haar beperkingen heeft ze nooit een beperkt leven geleid. Ze was een doorzetter, een hele stoere prinses die nu weer verenigd is met haar prins Fiador. Ze leefden nog lang en gelukkig…