Nicky

Een verstandige keuze, waarschijnlijk ook het enige paard wat ik met mijn verstand heb gekocht en niet met emotie. We waren op zoek naar een paard voor mij en voor mijn vriend om te delen. Voor hem braaf genoeg om in het bos mee te rijden en voor mij leuk genoeg om een wedstrijdje mee te starten. Een stalgenootje vond hét paard voor ons op een te koop-pagina op Facebook…

Nicky is vernoemd naar mij, mijn tweede naam is Nicky. Ze heeft ook nog een officiële naam maar die is zo ontzettend lang dat ik hem altijd alleen maar op een startlijst voorbij zie komen en dan altijd denk: wie is dat? Oh, ja, haha. Het valt natuurlijk niet te missen dat Nicky een Friese schone is, lange manen en dikke sokken zoals zo kenmerkend is voor het ras.

Een stalgenootje van mij grapt altijd dat ze een diva-loopje heeft, als je naast haar loopt dan kun je niet anders dan haar trots delen. Ze heft haar knieën hoog de lucht in, houdt haar hoofd trots hoog en niks zal haar ontgaan. Haar wil is wet in de kudde, de enige voor wie ze wijkt is de Shetlander van een vriendinnetje van mij. De ironie is groot als je een Fries van zeshonderd kilo weg ziet rennen voor een Shetlander van nog geen meter maar het gebeurt.

Mijn weg met Nicky was trouwens ook niet zonder hobbels. Ze is eigenlijk het paard van mijn vriend maar in de praktijk verzorg en rijd ik haar zeven dagen per week (hè, wat vervelend nou). Nadat mijn prinses en prins overleden raakte ik in een depressie. En als gevolg daarvan vond ik dat Nicky alles verkeerd deed: ze had hun plek ingepikt, maakte mij bang tijdens het rijden en luisterde van geen kant. Het was een wisselwerking, Nicky voelde aan dat ik slecht in mijn vel zat en zij raakte daar onzeker van. Onzekere paarden worden schrikkerige paarden en daar werd ik dan weer bang van, een vicieuze cirkel was geboren.

Gelukkig wist mijn instructrice die te doorbreken en naast dat ik er weer plezier in kreeg om haar te rijden, gingen we ook best lekker op de wedstrijden. Inmiddels hebben we al wat winstpunten in het L1. Mijn zelfvertrouwen kwam uiteindelijk helemaal terug en het bos waar ze eerst van ieder blaadje schrok, loopt ze nu doorheen met de oortjes naar voren aan een lange teugel. Ze is een kampioene en ik ben verliefd. Verliefd op haar, op het ras en haar karakter.

Het kleinste meisje van onze ponyclub kan op haar uitstappen, ik rijd soms zelfs zonder zadel en het hoofdstel. Springen is niet echt haar vak van expertise maar ze kan knuffelen als de beste. Ze brengt rust in de kudde onder de mannen (lees: ze mept ze gewoon in elkaar als het haar even niet zint dus iedereen gedraagt zich keurig) en ik wil geen afscheid meer van haar nemen. Ze is een droom die werkelijkheid is geworden, zo een lief paard wil toch iedereen?

Ik ben nu al een paar keer met haar naar het pannenkoekenhuis gereden voor een gezellige lunch en steeds weer gaan op een nieuw avontuur. Er zijn nog genoeg avonturen voor ons om te gaan beleven, dat weet ik zeker. En hopelijk blijven we zo knallen op onze wedstrijden, dat is echt wel een kick. Verder zal ik maar zwijgen over haar verslaving aan wortels want die is heel ernstig en afkicken lijkt onmogelijk. Ik zal haar dan ook maar braaf morgenochtend weer een worteltje brengen.