Tag: #paarden

Onze wedstrijddag + mijn motto (dat heeft er ook iets mee te maken)

Oké, zijn jullie klaar om een wedstrijddag met mij te beleven? Het begint al een paar dagen van tevoren, ik weet dat ik mijn outfit nog moet wassen maar dat negeer ik zolang mogelijk totdat mijn man er iets van gaat zeggen: “Zijn je wedstrijdkleren wel gewassen?” Nee, natuurlijk niet want ik heb geen zin. […]

Lees verder

Mijn paard staat gelukkig gratis!

Er is toch een wel een hele vreemde trend gaande in paardenland waar ik mij toch écht eindeloos over kan verbazen en vandaag wil ik het graag met jullie delen. Femke, onze leaser van Skype, is overgestapt naar  Maverick zodat zij nu met een paard tussen de paarden (zie vorige blog) kan starten. In de […]

Lees verder

Galopwissels om van te huilen…

Soms ben ik echt een sentimentele trut, deze week mochten de paarden voor het eerst het land op. Een heerlijk moment natuurlijk en Nicky kon haar enthousiasme niet in toom houden en ging als een echte Fries op weg naar het land. Ze gooide haar voorbenen er lekker uit en bij het land aangekomen deed […]

Lees verder

Als ik fluit…

Ik floot, hij antwoordde. Ik wilde wandelen, hij volgde waar we ook heen gingen. Ik wilde spelen, hij deed graag mee. Ik krauwde met mijn nagels op zijn schoft en hij dat bij mij terug met zijn tanden (soms nam hij een hapje uit mijn schouder, kuch-kuch, ook heel lief). Ik was een kind toen […]

Lees verder

Ze staat op “Utrecht”

Lees verder

Een halfjaar ernaast maal twee?

Bijna zes maanden geleden heb ik voor het laatst met Quint gesprongen, de volgende dag had hij een dik been en liep stokkreupel. Het been was heet en de hele pees leek een soort van bol te staan aan de achterzijde. Ik was in shock en voelde mij enorm schuldig, had ik hem met springen kreupel […]

Lees verder

Snuitje in London

Ik kreeg het niet op papier. Ik heb het geprobeerd maar de woorden kwamen niet. Een jaar geleden was het die vreselijke ochtend. Die ochtend waarop ik het telefoontje kreeg. Die ochtend waarop de woorden: “Hij is al dood.” in mijn oren bleven hangen. Het zinnetje herhaalde zich in mijn hoofd, steeds weer. Misschien had […]

Lees verder

Hey Fiador,

Hey Fiador, tien maanden zijn we verder en nog steeds is het verdriet ondragelijk. Ik stop het weg, probeer er niet aan te denken en vooral niet te voelen omdat ik weet dat als ik begin met huilen dat ik nooit meer stop. Je was mijn grote liefde. Mijn allerbeste vriendje. Mijn trots. Mijn maatje. Je […]

Lees verder

Omdat jij vrijheid bent…

Pony nummer vier. Gisteren hebben we Quint overgenomen in bruikleen. Ik reed hem al een hele tijd bij en werd met iedere bosrit nog een beetje meer verliefd en nu hoort hij echt bij onze ponyfamilie. De reacties daarop zijn gek genoeg wel een beetje gemengd. Felicitaties maar ook enkelen die vragen stellen als: nog […]

Lees verder

Mijn prins en prinses…

Eetbuien, roken, hongerlijden of mij helemaal volgieten met cola-light. Op dit soort momenten zou het zoveel makkelijker zijn. Makkelijker zijn dan omgaan met de emoties, toch is het precies dat wat ik zal moeten leren. Het voelen van pijn, verdriet en verlies want als ik die dingen niet ervaar, zou ik ook niet de mooie […]

Lees verder