Mijn naam is Sharon, mocht je dat op één of andere manier hebben gemist toen je op deze blog terecht kwam. Ik ben achtentwintig jaar oud, 1.60 lang (ik heb twee centimeter erbij gepakt op mijn ID, ssssssst) en ben een brunette. Mijn haar is voor het grootste gedeelte weer terug gegroeid nadat het was uitgevallen door mijn eetstoornis. Een eetstoornis die niet alleen mijn haar ruïneerde maar ook mijn leven, ik raakte er depressief van en viel nogmaals terug in een depressie nadat ik mijn twee kleine paardjes verloor.
Het herstellen van de eetstoornis, het overkomen van een depressie, het verwerken van verlies: het is allemaal een strijd. Het schrijven van deze blog helpt. Schrijven werkt net zoals praten op de één of andere manier helend. Alsof mijn hersenen dan eindelijk uit hun ik-wil-niks-meer-modus komen en dan van pauze weer op play gaan. Stukje bij beetje, uiteindelijk zal ik winnen. Ik hoop ook dat die vrolijke, energieke, ik kan-alles-aan-dame-die-van-modder-houdt voor de volle honderd procent terug komt.
Ik heb vele interesses en liefdes in het leven die op zijn zachtst gezegd uiteenlopend zijn: paarden, auto’s, muziek, schrijven, lezen, hoela-hoepen, vals zingen onder de douche, sushi, dansen als niemand het ziet, m’n kleine Westie, jurkjes, hakken, paardrijbroeken, paardrijden, bloggen, fotograferen, paarden verzorgen, shoppen, sushi, chocolade, vriendinnen, mijn lieve vriend, London, paardenpoep, bekappen (pedicure voor paarden), paardenblaadjes lezen, kletsen, uit eten gaan, wandelen, steeds-opnieuw-beginnen-met-hardlopen, kleding combineren, nagels laten lakken (kan ik niet zelf, dat mondt uit in een ramp), musicals bezoeken en zonder reden heel hard uit het autoraam schreeuwen.
Ongetwijfeld ben ik vast nog wel iets vergeten maar het bovenstaande dekt het meeste wel. Ik was niet vergeten de paarden te noemen toch? Paarden beheersen mijn leven voor een groot deel, ik heb er nu samen met mijn vriend vijf. Ze hebben allemaal hun eigen voorstelpagina en ook Indy wilde even wat kwijt (mijn-ik-bijt-als-je-mij-aait-Westie-hondje). Hoe moeilijk het ook is, afscheid nemen is ook onderdeel van het leven met paarden, ook de kuddeleden die er niet meer zijn hebben hun eigen plekje hier.
Naast dat ik te kampen had mijn eetstoornis, werd (en soms word) ik ook geplaagd door depressies dus. Mijn eetstoornis had mij lichamelijk gereduceerd tot nul maar de geestelijke schade is nog veel groter. En hoewel ik hierboven schrijf hoe dol ik ben op sushi en chocolade, heb ik nog altijd een haat- liefdeverhouding met eten. Ik vraag mij meer dan eens af of een eetstoornis helemaal overgaat? Niet te vergeten zijn vooral perfectionistische mensen erg vatbaar voor eetstoornissen dus je raadt het al: perfectionisme is absoluut een ding bij mij. In het afgelopen jaar heb ik de diagnose ASS (Autisme Spectrum Stoornis) in ontvangst mogen nemen, bij die diagnose heb ik zelf nog altijd twijfels maar goed: hoe je mijn problemen ook wilt noemen, ik schrijf er evengoed wel over.
Mijn balans is momenteel makkelijk te verstoren en ook lijkt het soms net of ik “mijn-eigen-ik” nog kwijt ben. Het zal een nawee zijn van de eetstoornis, de depressie of misschien van beide (of misschien toch autisme)? Het is dus nog een puzzel of zoektocht naar hoe ik weer helemaal mijzelf kan zijn. Het is ook een zoektocht in de paardenwereld: wat vind ik een fijne manier van trainen? Wat kun je je paarden het beste voeren? Welke bekapmethode kies je? De zoektocht naar mijzelf en die in de paardenwereld vind je gecombineerd in deze blog.
Ga jij gezellig (uhm, ik ben overigens soms gewoon een stuk chagrijnig vreten dus weer gewaarschuwd!) mee op deze zoektocht?