Als ik fluit…

Ik floot, hij antwoordde. Ik wilde wandelen, hij volgde waar we ook heen gingen. Ik wilde spelen, hij deed graag mee. Ik krauwde met mijn nagels op zijn schoft en hij dat bij mij terug met zijn tanden (soms nam hij een hapje uit mijn schouder, kuch-kuch, ook heel lief). Ik was een kind toen ik hem leerde kennen en hij was een verwaarloosd hoopje ellende toen we begonnen aan onze avonturen. Ik was volwassen toen de tijd was gekomen om afscheid te nemen en hij was mijn allerbeste vriendje op de hele wereld op het moment dat hij zijn ogen voor altijd sloot.

Ik heb een diepgaande liefde en band met al mijn paarden maar Fiador was toch net nog iets specialer. Na zijn overlijden bleef er een gat, een gat wat door niks was te vullen en het mij moeilijk maakte om toe te geven aan mijn emoties. Net alsof de afgelopen tijd al mijn emoties achter een muur zaten, ik kan het misschien niet goed uitleggen maar het was alsof mijn hart op slot zat… Tot vandaag.

Ik fluit, Nicky antwoordt met een enthousiast gehinnik. Op Utrecht brengen we enorm veel tijd samen door. Ik voer plukjes hooi uit mijn hand die ze dan dankbaar opeet, alsof het dan ineens beter smaakt. Ik borstel haar vaak wel drie keer per dag (dat ze nog een vacht over heeft is bijzonder te noemen) en vernieuw haar vlechtjes om de dag. Ik krauw haar met mijn nagels en zij doet het terug, op mijn hoofd, schouder of arm.

Vandaag voer ik haar eerst de wortelen die ik elke dag voor haar mee breng. Smakkend en knoeiend werkt ze het hele zakje naar binnen (waarbij ik standaard onder de pus kom te zitten). Daarna begin ik aan onze borstelsessie en vanuit het niks legt ze haar hoofd op mijn schouder en begint te krauwen. Ze trekt mij nog wat dichter tegen zich aan met haar hoofd en gaat vol enthousiasme verder.

Ik breek. Ik huil en weet ineens dat het toch mogelijk is: je kunt echt nog een tweede keer zoveel van een paard houden en het doet niks af aan Fiador om weer net zo een band op te bouwen met Nicky. Ze is mijn Diva, mijn allerbeste vriendinnetje en ik wil geen dag meer zonder haar… Pas nu ze elders staat besef ik dat hoe erg ze bij ons thuis hoort.

 

 

Onderste foto door Laura Oonk Fotografie

Tagged , , , ,

2 gedachten over “Als ik fluit…

  1. Dikke knuffel!

  2. Ze is heel bijzonder ❤️

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *