Bijna zes maanden geleden heb ik voor het laatst met Quint gesprongen, de volgende dag had hij een dik been en liep stokkreupel. Het been was heet en de hele pees leek een soort van bol te staan aan de achterzijde. Ik was in shock en voelde mij enorm schuldig, had ik hem met springen kreupel gemaakt of waren al die wilde bosritten echt wat te veel aan het worden op zijn leeftijd?
De dierenarts kwam twee weken later een scan maken en de uitkomst was een tussenpeesblessure. Het materiaal van beide buigpezen was ook al wat beschadigd en de wandeltijd ging minimaal zes maanden bedragen. In januari zijn we zes maanden verder. Zes maanden lopen we al door weer en wind over het verharde pad naast de binnenbaan. In het begin sjokte Quint maar wat achter mij aan, de laatste weken word ik meestal voort gesleept achter een showpony die in een soort van piaffe met zijn staart omhoog niet is te houden.
Zijn vernieuwde enthousiasme geeft mij goede hoop want uiteraard is er ook een kans dat een volgende scan helemaal geen gunstig nieuws oplevert. Misschien is het helemaal niet opgeknapt en wat gaan we dan doen? Gaat Quint dan gewoon met een welverdiend minder actief pensioen of is het helemaal einde oefening? Het zijn wel gedachten die mij regelmatig bekruipen maar ik probeer vooralsnog positief te denken. Ondanks het positieve denken lijkt pech ons wel te achtervolgen…
Quint gaat dus binnenkort voor zijn herstelscan maar vorige week ging mijn springles met Pip niet door omdat Pip kreupel liep. Hij had ook een dik en warm been, minder dik dan Quint in het begin had maar er zat een flinke verdikking op Pip zijn pees. Ruil ik nu de ene kreupele pony voor de andere in en moet ik nu weer een halfjaar een maatje met rijden gaan missen? Quint zijn herstelscan kan dus nu worden gecombineerd met het analyseren van de schade bij Pip, vrees ik.
Ik vind het altijd naar als er iets scheelt aan mijn knappe kinderen, ik maak mij logischerwijs zorgen en hoop dat het allemaal meevalt. Baelfire en ik kunnen het op springgebied nog niet echt met elkaar vinden, ik vind het spannend (lees: doodeng) om op hem te springen dus heb ik Missy te leen van een vriendin. De vrouwelijke variant van Pip is dat en uiteraard hebben we nog zat eigen paarden die ik kan rijden maar mijn kleine stippeltje zal ik zeker missen in de ring.
Het artikel in Bit deze maand zette mij helemaal aan het denken, wat als het enige paard dat je hebt niet meer berijdbaar is? Niet het einde van de wereld natuurlijk maar wel lastig om dan een periode of zelfs voor altijd het rijden te missen. Ik ben ontzettend slecht (goh, je zou het niet zeggen hè?) in het wegdoen van paarden dus ik zou dan ook geen afscheid kunnen nemen, dan rijd ik nog liever niet. Ik heb de mazzel dat ik nu het paardje van iemand anders mag lenen om te springen maar anders had ik dat dus een tijdje moeten missen.
Paardenhouden blijf ik moreel toch lastig vinden, ze zijn je maatjes maar vaak heb je ook een bepaald doel voor ogen: dressuur, springen of genieten van het bos. Wat als dat doel ineens niet meer te realiseren blijkt met jouw maatje, doe je hem dan weg? Of accepteer je het zoals het is en pas je jouw doelen dan gewoon aan? Ik ben benieuwd hoe jullie daar zelf tegenaan kijken… Dus vertel het eens in de reacties! Oh, en vergeet niet voor ons te duimen dat de uitslag van Quint goed is en dat het met Pip allemaal meevalt.
Een grote pech weer.
Moeilijk weer allemaal, laten we maar positief blijven.
En den hopen op snel herstel.