Een donkere dag

Vandaag is zo een donkere dag en dan bedoel ik niet het weer (wat trouwens ook gewoon dat ene woord met drie letters is). Zo een dag waarop ik nergens zin in heb maar mij toch verveel. Een dag waarop alle stress eruit komt en de tranen ontelbaar lijken ondanks dat alles goed is gegaan met de operatie van Nicky. Een dag waarop ik verdriet heb om Fiador, Fantaghirò en Bregolas. Het is een dag waarop ik alles even niet zie zitten en het makkelijk zou zijn als alles gewoon even niet was. Klinkt het depressief? Dat is ook wel een beetje, ik weet ook dat het overgaat. Waarschijnlijk is het zelfs al beter aan het einde van deze blog.

 

 

We (Jasper en ik) gaan straks op bezoek bij Nicky, dat vind ik fijn maar ook moeilijk om haar daar te zien. Ik mis het rijden, het knuffelen en het gewoon zorgeloos samenzijn. Pas als die momenten er niet zijn besef je hoe erg je ze mist. Op stal aankomen en worteltjes voeren aan een prachtige Fries waar geen pus uit haar neus loopt. Het lijkt ineens eeuwen geleden dat dat zo was. Stress eist zijn tol vandaag, de tijd dat ze thuis was had ik geen tijd om te breken zoals ik nu breek. Ik houd van haar en ergens blijft de angst sluimeren dat ik haar toch ga verliezen, juist die liefde maakt de angst zo sterk.

Nicky haar kracht zorgt ervoor dat we samen doorzetten, dat staat vast. Gisteren toen ik met mijn tante op bezoek was ging ze iedere keer als ik wegliep helemaal uit haar dak en begon ze te schudden met haar hoofd. Ze bloedde behoorlijk na van de operatie dus er was hevig spettergevaar voor de overburen. Mijn tante had de spetters in haar gezicht zitten toen ik terugkwam met Nicky’s emmer met slobber. Het leek het Dolfinarium wel waar die bordjes altijd staan: let op! Spettergevaar als je hier zit. Even een stukje lugubere humor dus, waar Nicky zich maar al te bewust van leek.

Nicky stond met haar prachtige ogen naar mij te kijken vol blijdschap dat ik er weer was, mét slobber. Ze had geen interesse in de slobber maar wel in mij. Ineens besefte ik pas dat ze alweer twee jaar bij ons woont, dat we een band hebben opgebouwd. Ze is niet alleen maar ziek, ze is een prachtig paard waar zoveel kracht en energie inzit dat het bijna bewonderenswaardig is hoe moeilijk ze het soms maakt om haar te laten behandelen. Iedereen op Utrecht kent haar bij naam en toenaam, niet vanwege haar ziekte maar vanwege de capriolen die ze uithaalt en haar niet aflatende energie waarmee ze door iedereen probeert heen te drammen. Het paard waar ik van houd mét en zonder Sinusitis.

Vandaag worden alle andere paarden verzorgd en is er ineens heel veel ruimte voor alle emoties. Huilen dus. Een beetje wanhoop, machteloosheid en boosheid. Waarom heeft Nicky dit gekregen? Ik weet dat het gewoon domme pech is maar soms voelt het alsof ik meer ellende mijn kant op krijg dan ik heb verdiend maar ja, wie verdient het wel? We vragen er niet om, die dingen overkomen ons gewoon en nu moet ik alleen af en toe nog een beetje leren er goed mee om te gaan. Toch wint zo een donkere dag het wel eens van mijn innerlijke kracht, vandaag dus.

Appjes, berichtjes, Instagram, alles staat er bol van: wat doe je het goed, wát een kracht en dat ik word bewonderd om hoe ik mij er doorheen sla. Soms sla ik mij alleen dus helemaal nergens heen want dan ben ik vanbinnen dus gewoon kapot. Juist dat stukje wil ik even met jullie delen omdat ik denk dat het fijn is om te lezen dat het gewoon menselijk is om die donkerte te voelen. Daarentegen zie ik Nicky nooit zo een donkere dag hebben, die zal voor haar ook gewoonweg niet bestaan omdat haar instinct maar één ding zegt en dat is overleven. Doorgaan en opstaan, soms zou ik best wel even Nicky willen zijn…

Tagged , , , , , ,

1 gedachte over “Een donkere dag

  1. Hang in there!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *