Een appeltje delen

Gisterenmiddag deelde ik mijn appeltje nog met je en vandaag ineens ben je niet meer. Isabel, één van de oudste lespony’s van de ponyclub waar ik sta, is vandaag ingeslapen. Tot aan het laatste moment was ze zo dapper en stoer als dat ze altijd is geweest. Een kleine pony met een hele grote gebruiksaanwijzing. Vanaf de eerste dag dat ik begon met lesgeven bij de ponyclub had ik al een zwak voor haar. De iets grotere variant van mijn Fiador was ze. Zo stout en toch ontzettend zoet. Een pionier, een legende die voor altijd in mijn hart zit.

 

 

Vanochtend vroeg was het al mis met haar, ze had haar overheerlijke senioren slobber niet aangeraakt. Indy (m’n kleine, vieze-hoort-wit-te-zijn hondje) bleef heel trouw bij haar paddock waken alsof hij iets aanvoelde want normaal is hij daar nooit te vinden. Op donderdagochtend rijd ik altijd mee in groepsles en de veearts arriveerde tijdens onze les. De conclusie was duidelijk, het enige wat ze nog konden doen was haar uit haar lijden verlossen. Mijn lesgenootje heeft even op Nicky gepast zodat ik nog even een afscheidskusje kon geven. Ik heb een stuk van haar staart voor mij op tafel liggen terwijl ik aan het schrijven ben. Ik kan er verstandelijk niet bij hoe zo een leventje ineens is verdwenen.

 

Hoe klein zo’n paardje ook mag zijn, de herinneringen die we met ze delen zijn immens. Ik weet nog goed hoe ik dacht dat ik nooit zou gaan trouwen (m’n schatje bewijst inmiddels anders want ik ben écht verloofd) dus tijdens een jolige zaterdagmiddag les maakte ik een grapje dat ik dan maar met Isabel zou trouwen. Alle kindjes lachen natuurlijk, maar ja, dan moest ik er wel ten huwelijk vragen. Dat liet ik mij geen twee keer zeggen, weldra zat ik op één knie voor deze dappere Shetland pony om haar te vragen zich met mij te verloven en niet heel veel later hadden de leskindjes ons officieel getrouwd natuurlijk. Er werd nog veel harder gelachen, gekke juf ook. Nu is het niet meer dan een vrolijke herinnering in mijn hoofd en een foto op mijn Instagram account… Wel eentje om nooit te vergeten.

Ik weet ook nog heel goed hoe ik in het begin worstelde om haar hoofdstel in te kunnen krijgen, daar was een heel handboek voor. Maar zoals met alles, je kon Isabel niet dwingen maar compromissen sluiten daar deed ze wel aan. Ik kreeg handigheid in het opzadelen van Isabel waarbij ik haar zo min mogelijk tot last probeerde te zijn. Rust, voorzichtig met haar oren zijn en geduld hebben was eigenlijk al voldoende. Ze was bijzonder en wat een gemis om na zoveel jaren afscheid te moeten nemen. Niet alleen voor mij maar voor de hele ponyclub. Ze liep daar al langer rond dan ik oud ben, om eerlijk te zijn kan ik mij daar niet eens een voorstelling van maken.

 

Haar trouwe maatje Duco is haar al voorgegaan en nu zijn ze weer samen. Herenigd, ik denk dat ze elkaar erg gemist zullen hebben. Vervolgens kreeg Isabel een nieuw vriendje, de grote vriendelijke reus Adel maar ook van hem moest ze afscheid nemen. Vredig is nu met hen samen om daar heerlijk hun buikjes vol te eten met gras op de eeuwige groene velden en van elkaars gezelschap te genieten. De ponyclub is in rouw maar ik weet het maar al te goed: op is op. Ik heb Isabel gevraagd om Fiador en Fantaghirò een dikke kus te geven en goed op ze te passen. Isabel, bedankt voor jouw trouwe jaren en vergeten zullen we je nooit. Ik glimlach bij de herinnering aan jou maar met wie moet ik nu mijn appeltje delen?

 

 

Tagged , , ,

3 gedachten over “Een appeltje delen

  1. Wat een verdriet weer, in gedachten zie ik Bregolas, Fiador, Fantaghiro, Adel, Duco en Isabel rennen op die mooie weide.❤️
    Wat mooi weer Sharon

  2. Dikke knuffel xx

  3. Wat een mooi stukje Shar
    Ze was een bijzondere pony en dat was ze. Voor mij ook weer een stukje verleden verloren gegaan

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *