Een wandeling

Vijftien jaar, een leven nog maar net begonnen en eigenlijk niet eens. Je hebt nog geen idee van wie je bent, wat je later gaat worden of wat je wilt. Er gaat na je vijftiende nog zoveel veranderen. Alleen zijn al jouw keuzes ontnomen, weggerist en niet langer een optie. Ik kan er niet bij. Het is zo oneerlijk en het deed mij beseffen wat ik mijzelf allemaal heb aangedaan. Hoewel ik niet voor mijn eetstoornis of daaropvolgende depressies heb gekozen, heb ik er wel voor mijn gevoel deels schuld aan. Jou is dit allemaal overkomen. Geen kans om er iets aan te veranderen.

Mijn vriend neemt mij regelmatig mee naar allerlei mooie plekken om te wandelen. Ik ben dol op wandelen. Ik houd ervan om buiten te zijn, zeker als ik wat down ben. Ik had een paar weken terug zo een dag, een hele slechte dag. Het werd dus wandelen, het Herdenkingsbos had mijn vriend uitgekozen omdat we daar nog niet echt waren geweest. Bomen die zijn gegroeid uit de as van de overledenen sieren daar het grasveld. De zon scheen op een prachtige manier door de bomen heen en maakte er een prachtig geheel van.

Bij een dikkere boom was op de steen ernij te lezen: ik ben dood! Een boom met een gevoel voor humor dus, net zoals die persoon waarschijnlijk in het leven heeft gestaan. Op de meeste plaatjes is de naam en de leeftijd van de overleden persoon te lezen. Zo ook bij haar. Vijftien dus. Ik was daar echt even kapot van, ik ben mij ervan bewust dat er dagelijks mensen veel te vroeg sterven maar dit raakte mij echt. Misschien omdat mijn aandacht werd getrokken door het hoefijzer op de steen. Of omdat de realisatie dat het leven eindig is ineens heel dichtbij kwam.

De rest van de weg was ik in tranen, zowel om mijn eigen dingen zoals het verlies van de kleintjes. Als om het besef hoe fragiel het leven kan zijn en hoeveel van dat leven ik al heb láten verpesten. Zonde. Het huilen was een opluchting en juist omdat mijn gevoelens eruit waren gestroomd voelde ik mij beter. Verdriet en woede zijn ook onderdeel van het leven en ik moet leren dat gewoon te accepteren. Te laten gaan. Het mag er zijn, het is oké om verdrietig te zijn.

Ik was ook verdrietig en in de auto begon ik al met uitpluizen wie ze was. Vijftien jaar en weggerukt door kanker. Kut ziekte. Ze blogde, net als ik. Ze schreef, net als ik. Ze was gek van paarden, net als ik. Ze zat vol levenslust, net als ik. Ik heb het laten gebeuren, toegekeken hoe mijn plezier uit het leven verdween en zij? Zij kon er niks aandoen. Het maakte mij kwaad, kwaad op mijzelf en op de eetstoornis. Kwaad dat iemand niet ouder wordt dan vijftien.

Hoewel het misschien een beetje krom klinkt ben ik blij dat ik je daar in het bos heb ontmoet. Je bent een inspiratie om niets meer van mijn leven af te laten pakken. Het is mijn leven. Het zijn mijn keuzes. Keuzes die jij niet meer hebt maar ik nog wel. Ik kan kiezen of ik mijn strijd opgeef tegen mentale problemen. Ik kan kiezen wat ik morgen aan wil trekken, wil doen en beleven. Jij niet. Hoe erg is het dan als ik het leven weggooi wat een ander zomaar wordt afgenomen?

Ik had graag gezien of je schrijfster was geworden, misschien wel piloot of brandweervrouw. Geen idee. Ik ken je verder niet maar ik had je dolgraag willen kennen. Ik zou je met alle liefde de kans willen geven om die keuzes te maken. Het is niet aan mij, dat weet ik. Ik heb nog wel veel keuzes die ik kan maken en dat ga ik nu ook zeker doen. Die eetstoornis gaat mij nooit meer op de kop zitten en een depressie kan nog zo erg zijn maar hij gaat voorbij. Ik wil kunnen zeggen als ik een boom ben dat ik er alles aan heb gedaan wat ik kon om mijn leven te leiden en jij hebt daaraan bijgedragen.

Pijnlijk oneerlijk zoals het leven en de dood gaan. Er is genoeg wat uit onze handen is maar in hoeverre ik mijn leven laat bepalen door allerlei factoren is wel aan mij. We kiezen niet voor onze problemen maar wel voor onze reacties daarop. Sterker dan ooit ben ik als ik schrijf dat ik leef, dat ik lach, zwem, galoppeer, huppel en geniet. Maar ook huil, onzekerheden heb, angsten overwin en strijden heb die gestreden moeten worden. In die strijd krijg ik in ieder geval een kans, in tegenstelling tot jou.

Ik heb gisteren voor de tweede keer rozen bij je gebracht opdat ik nooit meer vergeet hoe fragiel het leven is, dat ík een keuze heb. Althans die keuze heb ik nu nog en daar moet ik gebruik van maken. Iedere dag, elke minuut kan ik doen wat ik wil. Het is mijn leven, nu nog vol met keuzes. Bedankt voor je wijsheid, inspiratie en dat je mij eraan hebt herinnerd dat je keuzes ineens verdwenen kunnen zijn. Via wat je hebt geschreven in de digitale wereld heb ik je toch een klein beetje leren kennen (zo zie je maar waar dat bloggen allemaal goed voor is) en je humor, recht-door-zee-manier-van-schrijven en je moed inspireren… Nogmaals bedankt.

 

 

 

 

 

 

Tagged , , , , ,

1 gedachte over “Een wandeling

  1. WAt een mooi verhaal heb je weer geschreven lieverd, ik ben blij dat je zoveel inspIratie hebt gekregen hier door.
    En dat het je helpt bij je moeilijke periodes, het is wel erg triest dat zij zo vroeg uit het leven is weggerukt, ik moest om jullie samen een menig traantje laten.
    Rust zacht lief meisje en jij mijn lieve dochter hou vast aan alle positieve dingen in het leven, we houden van je Xxx

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *