Je mag er niet over beginnen, het onderwerp absoluut niet aansnijden en het allerlaatste wat je mag doen is eraan toegeven. Het is iets waar menig ruiter zich voor schaamt en juist door die schaamte er dus niet over durft te praten. Waar ik dan nu wel een blog over open doe? Paardrijden met angst. Terwijl dit is iets wat bij veel mensen in mindere of meerdere mate van grote invloed op hun plezier en zelfs hun prestaties in het hele paardrijden.
Zo ook op mijn prestaties, vorige week had ik examen voor het ruiterbewijs en ondanks dat ik mij er nog steeds voor schaam ben ik als enige van alle deelnemers gezakt. Weliswaar met maar één foutje in mijn theorie (die had ik dus dik gehaald) maar nam angst de overhand tijdens de praktijk. Ik ben heel erg bang voor springen. Ja, ik weet dat het heel krom is dat ik wel met bijna vijfenveertig kilometer per uur door het bos durf te scheuren maar niet over een sprongetje van vijftig centimeter durf te springen.
Rationeel begrijp ik het als omstanders dingen zeggen zoals: “Het is niet zo hoog.” en “Jullie kunnen het heus wel” en “Ik zou je geen dingen laten doen die je niet kunt.” en mijn persoonlijk favoriet: “Het komt wel goed.” Goed kwam het dus niet want ik zakte gewoon keihard voor mijn examen. Ik ben overigens wel over de sprong heen gegaan hoor maar de spanning zat zo hoog dat ik als een standbeeld op mijn pony zat. Ik was zo gespannen dat ik niet eens kon doorzitten.
Na het springen trilde mijn benen helemaal van de adrenaline die door mijn lijf heen schoot. Dat is geen grapje, misschien dat je het gevoel wel herkent als je in de auto net een aanrijding kunt voorkomen of als iemand je écht heel erg laat schrikken? En je hart dan als een razende tekeer gaat en je spieren helemaal natrillen van de schrik. Zo bang was ik dus. Nu moet ik ook eerlijk bekennen dat ik last heb van examenvrees, ja, ik was die ene kandidaat die tijdens haar instructeursexamen (alweer zo’n tien jaar geleden) flauwviel. Oeps. De combinatie van springen en examen doen was op zijn zachtst gezegd dus wederom geen succes.
Gezakt en dan? Ja, op naar een herexamen dus maar ik moet nu wel echt serieus mijn angst gaan aanpakken dus vandaag had ik heel dapper springles. Lekker privéles, de tijd, de ruimte en de rust voor onszelf. Een instructrice die mijn springvriendje door en door kent dus hoeveel beter kan ik het voor elkaar krijgen? Voor het eerst in een springzadel (dat vond ik op zich al doodeng voelen doordat je zoveel korter zit) en bij het nemen van de drafbalken was ik nog een soort van overtuigd dat ik de les niet zou overleven.
Iemand die je er doorheen praat, geen druk hebben van een examen en dan zelf ook alles op alles zetten om het toch te durven, bleek de juiste aanpak. Want jawel, ik ben zonder hartkloppingen over een steiltje van vijfenvijftig centimeter geweest. Vorige week was ik nog tot tranen geroerd en zat mijn keel dicht van de angst en nu ging het toch behoorlijk. Ik vond het zelfs een soortement van leuk, denk ik (schokkende ontdekking). En neen, ik ben niet de nieuwe Jos Lansink maar dat hoeft ook helemaal niet. Ik zou het gewoon heel leuk vinden om onderling een keertje aan springwedstrijd mee te kunnen doen en natuurlijk voor mijn ruiterbewijs te slagen! De herkansing is in September dus we gaan fijn door met oefenen.
Is de angst hiermee over? Neen, ik weet niet of het ooit helemaal weg zal gaan maar ik vind het wel enorm fijn om erover te praten. En ik vind het jammer dat het zo een groot taboe is in de paardenwereld en dan bedoel ik angst in de algemene zin. Het is altijd net alsof je niet bang mag zijn, alsof je dan een minder persoon bent. Ik denk dat veel ruiters wel eens bang zijn, soms gaat het over en bij anderen blijft het altijd een ding. Is dat erg? Ik denk van niet. Ik denk ook juist dat het beter is om er eerlijk over te zijn omdat je er alleen dan aan kunt werken.
Ben je bang om op die ene pony te rijden? Zeg het gewoon en vind je het galopperen nog altijd een spannend moment van jouw les? Wees er eerlijk over. Ben je bang dat je paard helemaal flipt op wedstrijd en vind je dat idee zelf ook erg eng? Waarom zou je dat onder stoelen of banken schuiven? Ik denk eerlijk gezegd dat het heel normaal is. Uiteraard zijn er ook ruiters die daar helemaal geen of maar in zeer beperkte mate last van hebben en dat is fijn maar dat betekent niet dat jouw eventuele angst er niet zou mogen zijn.
Angst mag er zijn en daar mag zeker over worden gesproken. Mocht er ergens een bang meisje (of haar ouders) van een jaar of acht dit lezen die niet durft te galopperen of niet op alle pony’s durft te rijden? Dat meisje van acht was ik ook ooit eens en nu galoppeer ik in volle rengalop door de bossen en stap ik eigenlijk op bijna alle paarden. Angst is er ook om overwonnen te worden en misschien lukt dat niet altijd maar je kunt het zeker proberen als je dat zelf wilt. En of ik mij nu nog schaam voor het zakken voor mijn ruiterbewijs? Ik denk het niet. Misschien is het wel iets op trots op te zijn omdat ook dit een angst is die ik graag wil overwinnen…