Ik ben niet autisme

Al enige tijd geleden heb ik de diagnose ASS gekregen, kort voor Autisme Spectrum Stoornis. Het is een mondvol hè? Zoals met alles in deze maatschappij bestaan er uiteenlopende meningen over deze benaming en eveneens over de bijhorende afkorting. Zelf ben ik altijd erg van de recht-door-zee aanpak en noem ik het beestje bij zijn naam: autisme. Ik geloof dat dat de zaken het meest duidelijk houdt en duidelijkheid is iets wat ik erg kan waarderen (dat komt vast door mijn autisme 😉 ).

De diagnose zelf vind ik ingewikkeld, ik ben eerlijk als ik zeg dat ik regelmatig aan de diagnose twijfel, misschien wel net zo vaak als dat ik mij er helemaal thuis in voel. Er zijn momenten dat ik er heel erg mee kan zitten: wat als de diagnose niet klopt? Wat als ik geen autisme heb? Wat als er iets totaal anders mis is met mijn hoofd? Na veel nadenken is mijn uitkomst hierover bijna altijd hetzelfde en rijst de vraag: maakt het uit?

Onderaan de lijn maakt het vrij weinig verschil hoe ik mijn problemen wil noemen of liever gezegd eigenlijk: hoe de mensen om mij heen mijn problemen of moeilijkheden willen noemen. Tegelijkertijd vraag ik mij meer dan eens af of ik vaker tegen sociale misverstanden aanloop dan andere mensen? Of ik nou echt zoveel vaker dingen niet vanuit het standpunt van anderen bekijk? Als je het mij vraagt slaat mijn omgeving minstens net zo vaak en misschien zelfs wel vaker de plank mis op die gebieden dan ik. Oh oeps, daar ga ik weer: de twijfels over mijn diagnose. Ik kan het niet helpen maar de gedachten ontstaan automatisch als ik erover na ga denken.

Misschien is het inderdaad autisme of één van de andere talloze diagnoses die de DSM V rijk is? Wie zal het zeggen, ik durf het niet meer te zeggen. Ik heb veel zelfonderzoek gedaan en ik ben er allemaal niet meer zo zeker van. Het zou ook een mogelijkheid zijn dat ik altijd door grote onzekerheid ben geplaagd, voort gekomen uit dat ik ben gepest op de basisschool en mij altijd onprettig bij mijn gewicht heb gevoeld. Is dat een soort PTSS? In combinatie met een hoge sensitiviteit omdat ik altijd zo enorm gevoelig ben voor alles om mij heen? Gevoelig voor de kleinste geluidjes en ik raak helemaal uit balans als mijn vriend net even in wat minder goede bui is.

Mijn onzekerheid over dit alles is groot maar ik ben wel tot de conclusie gekomen dat hoe je het noemt niks afdoet aan hoe het is. En nog meer dan dat, is zo een label niet wie ik ben. De omgeving reduceert je graag tot het hokje waar ze je in kunnen schuiven. Mijn grote passie voor paarden, een lichtelijke obsessie misschien zelfs komt die voort uit mijn autisme? Als je mijn vriend deze vraag zou stellen, zou hij ongetwijfeld zeggen dat dat inderdaad het geval is.

Mijn uitstekende geheugen en koppigheid zijn ongetwijfeld ook “symptomen” van mijn autisme. Mijn perfectionisme, eetproblemen, overgevoeligheid voor geluid, slecht kunnen omgaan met veranderingen en ontploffingen (politiek correct zou ik ze melt-downs moeten noemen). Allemaal verschijnselen van mijn autisme, ongetwijfeld. Ik kom dan onvermijdelijk tot de conclusie dat ik autisme ben want van een gewoon ik-zijn is dan nog weinig sprake. Alles wat ik doe, adem en voel is dan autisme.

Ik ben het daar heel letterlijk niet mee eens! In de eerste plaats, boven iedere diagnose verheven ben ik Sharon. Gewoon mijzelf. Ik ben vaak ongeremd en doe dan ongepaste uitspraken. Ik ben energiek en vrolijk. Ik ben helemaal eindeloos gek van paarden. Ik houd van muziek en ik ben dol op vrijen (ongepaste uitspraak?). Ik houd ervan om puzzels op te lossen, ik ben dol op schrijven zoals je kunt merken als je deze blog leest. Fotografie, lezen, wandelen, mijn hondje, rondscheuren met radio bestuurbare auto’s met het zoontje van mijn vriend. Ik ben open en eerlijk omdat gewoon zo ontzettend goed voelt. Is dat dan allemaal autisme en niet Sharon?

Hoe jij het wilt noemen, zo mag je het noemen. Ik vind vooral en boven alles dat ik mijzelf ben en ook mag zijn. Toch kan ik niet ontkennen dat als ik aangeef iets niet te snappen, het daaropvolgende antwoord altijd moet zijn: dat komt omdat je autistisch bent. Is het niet een mogelijkheid dat ik het gewoon niet snap? Of als ik heftig reageer door mijn autisme, maar is dat wel de reden dat ik heftig reageer? Echt? Ik vraag het mij af, is het geen optie dat het mij gewoon enorm raakte en de reactie die ik geef daardoor groot is? Soms vind ik het pijnlijk dat alles wat ik doe en dan vooral fout doe aan autisme te wijten zou zijn. Of het omgekeerde: de omgeving beweert dat ik ergens ontzettend goed in ben door mijn autisme, mag ik niet ergens heel erg goed in zijn gewoon omdat ik er goed in ben?

Ineens is autisme dan niet meer zo een simpel hokje waar je mij gewoon in kunt duwen op ieder moment dat het de omgeving goed uitkomt. Ik ondervind regelmatig verschillende problemen en moeilijkheden in het dagelijks leven. Ik ben ervan overtuigd dat zelfs als mijn diagnose klopt dat niet álles van die problemen autistisch is. Sommige problemen zijn maar gewoon problemen waar iedereen tegen aan had kunnen lopen. In de allereerste plaats ben ik namelijk Sharon en niet autisme (of één van de andere diagnoses die mijn dossier rijk is, waarom zou mijn hele leven uit diagnoses bestaan?).

 

 

Tagged , , , ,

2 gedachten over “Ik ben niet autisme

  1. Ik snap em helemaal….kan zelfs hier en daar mijn verhaal zijn…

  2. Je hebt gelijk, voor mij ben je Sharon en
    geen Autisme.
    Een super leuke vrolijke en soms verdrietige
    dochter, waar ik eindeloos veel van hou.
    Je verhaal snap ik best, mensen duwen je graag in hokjes, laat ze maar duwen.
    Jij bent SHARON
    Xxx mamma

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *