Het voelt als het vergaan van mijn wereld, vier maanden zonder jou. Alsof mijn hele geest met jou is heen gegaan. Je was alles waar ik nog trots op was. Een prachtige prestatie samen, al achttien jaar samen. Een steun, een toeverlaat, een vriendje door dik en dun (letterlijk trouwens), mijn eerste grote liefde en mijn persoonlijke Penny-Pony-Hengst. Uiteraard ben jij niet mijn enige vierbenige liefde…
Er staan nog vier paarden elke dag op mij te wachten en toch kan ik de passie niet meer vinden want jij bent er niet, de pony waar het allemaal mee begon. Het is alsof er iets kapot is gegaan vanbinnen, het gevoel voor alles is doodgegaan. Niet alleen jij maar ook mijn dromen zijn op jouw sterfdag doodgegaan. De droom van samen oud en grijs worden. De pony die maar niet wilde doodgaan, wat we ook allemaal hebben meegemaakt. Toch was je niet onsterfelijk want doodgaan kostte je nog geen twintig minuten.
Twintig minuten die een hel voor je moeten zijn geweest. Ik kan mij niet voorstellen hoeveel pijn je hebt gehad. Ik weet alleen maar hoe schuldig ik mij voel omdat ik niet bij je was om je vast te houden, om je beter te maken want op de één of andere manier ben ik er heilig van overtuigd dat ik je had kunnen redden. Kinderachtig omdat te denken, onmogelijk natuurlijk maar ik heb mijn nog nooit zo nutteloos gevoeld als de afgelopen vier maanden.
Jouw sterven was de laatste kroon op alles waar ik in ben mislukt. Ik heb jou gefaald en dat doet onmenselijk veel pijn. Het is een gat in mijn hart, mijn ziel en leven dat nooit meer kan worden gevuld. Ik probeer mijzelf te sussen met alle dingen die heel logisch lijken: ik kon er niks aan doen, ik kon niet eerder bij hem zijn, ik kon niet dag en nacht op stal blijven, ik kon hem hier onmogelijk tegen beschermen en wat ik ook anders had beslist in de dagen voor zijn dood, het had niks uitgemaakt. Mijn verstand begrijpt al deze dingen maar mijn gevoel wilt er niet aan.
Mijn gevoel drijft zichzelf tot waanzin met alles wat het kan vinden: schuld, woede en verdriet. Die drie wisselen elkaar gedurende de dagen continue af. Een dodelijke voortslepende combinatie die mijn depressie wederom tot nieuwe dalen brengt. Dagen in bed, nachten huilen en het plezier in alles verliezen. Lieve Fiador, er was nog zoveel moois wat we samen nog zouden gaan doen, waarom kunnen we al die dromen niet waar maken?
Het waarom maakt krankzinnig maar het waarom is heel simpel, omdat het gebeurde is het antwoord. Ik wil je in elkaar lijmen. Ik wil je afgeknipte manen en staart weer hangen waar ze horen. Aan jouw trotse hals en bolle kontje, galopperend over het terrein na een ontsnappingspoging. Ik wil al jouw onderdelen aan elkaar vast naaien. Een FrankeFiador, daar kan ik best mee weg komen toch? Ik wil het weer goed kunnen maken.
Het kan niet want het gebeurde gewoon, zonder mij. Je bent weggegaan zonder mij. Mijn dromen kwellen mij nu, laten mij geloven dat je er nog bent totdat ik wakker word en de realiteit langzaam weer tot mij doordringt. Je bent niet meer en je zal ook nooit meer zijn. Ik weet nog hoe al jouw prachtige manen door het knippen van de schaar loskwamen van jouw hals. Hoe je lichaam koud werd, hoe je niet meer ademde. Hoe je er eigenlijk op dat moment al niet meer was.
Ik wilde je komen redden, je had even moeten wachten tot ik bij je was. Ik had je willen bijstaan, jouw hoofd willen vasthouden toen je jouw laatste adem uitblies. Maar ik was er niet maar godzijdank (of wie er dan ook voor heeft gezorgd) had je de beste vervanging aan jouw zijde die ik mij had kunnen wensen. Twee fantastische paardenmensen wie ik mijn eigen leven zou toe vertrouwen. Ze hebben jouw hoofd vast gehouden, jou een dekentje gegeven, jou woorden toegefluisterd die ik ook zou hebben gebruikt, ze hebben je gekend en ook van je gehouden. Je hebt liefde gevoeld, zelfs in jouw laatste minuten…
En nu heb ik vooral spijt. Spijt van alle dingen die wij nooit samen hebben gedaan maar die ik wel graag met je wilde doen. Spijt van iedere keer dat ik heb gevloekt dat je naar je toe moest als het regende en ik het een dagje met de Franse slag deed. Spijt van ieder moment wat ik niet met je hebt gedeeld maar die we wel hadden kunnen delen. Zoveel spijt van woede die ik heb gevoeld omdat je soms niet luisterde. Zo jammer en zonde dat ik zo vaak niet met je van het leven heb genoten.
Maar niks kan perfect zijn, geen enkel leven samen kan alleen maar mooi zijn. Je maakt alles met elkaar mee, de goede momenten en de allerslechtste. Het gaat erom dat je al die momenten kunt doorstaan, overleven en dan toch nog steeds samen bent. Het gaat erom dat als ik terug denk aan alles, dat ik met een glimlach denk aan die hengst van nog geen tachtig centimeter die mij als zestienjarige van zeker honderd kilo over het terrein sleepte… (voor het beeld: op mijn buik sleepte hij mij wel eens achter zich aan omdat hij een heel ander plan had dan ik over wandelen). En hoe zwart mijn wereld is geworden zonder je, maar wat is het fijn dat we zoveel: idiote, leuke, gekke, hysterische, gestoorde, prachtige en geweldige herinneringen hebben kunnen maken.
Dank je wel, voor ons leven samen.