Recent onderzoek heeft aangetoond dat ruiters zich risicovol gedragen tijdens het poetsen. Ironisch genoeg zat ik eergisteren een artikel over dit onderzoek op een paarden website te lezen en was het de volgende dag: raak! Ik stond onze Friese merrie, Nicky, uitgebreid te poetsen in het koude winterzonnetje. De merrie van een stalgenoot stond een paar plekken verderop maar de dames konden het kennelijk toch niet zo goed vinden.
De merrie sloeg naar onze Friese schone en de Friese schone trapt mij voluit op beide bovenbenen. Ik was relaxt aan het genieten van het zonnetje en de manier waarop Nicky’s vacht met iedere haal van de borstel meer begon te glanzen. Deze momentjes zijn voor mij altijd echt goud namelijk, op twee manieren: het bij de paarden zijn sowieso en het moment dat mijn hoofd eindelijk eens rustig is. Geen gemaal, gepieker en gekloot maar gewoon in het hier en nu.
Hier en nu was helaas ook heel gauw daar op de vloer want dat is waar ik belandde door de trap. Pijn, heel veel pijn en misselijk. Alsof pijn een smaak heeft. En het welbekende gevoel van flauwvallen, de gejaagde ademhaling en het verbijten van tranen. Als er iets is waar ik een hekel aan heb dan is om toe te moeten geven aan zwakte. Zo had ik het liefste meteen willen opstaan met een neppe glimlach op mijn gezicht en dan fake-luchtig geroepen: niks aan de hand hoor!
Maar goed, dat ging dus niet omdat ik aan het strijden was tegen het gevoel van flauwvallen en de bijbehorende duizelingen. Het flauwvalgevoel nam ruim de tijd voordat ze wegtrok en vervolgens deden mijn bovenbenen eigenlijk alleen maar meer pijn. Een paar minuten later zat ik overeind en werd ik op de been geholpen door mijn stalgenoten (ze hadden al een deken over mij heen gelegd en dekje onder mijn hoofd toen ik op de grond lag te creperen hoor, voordat je denkt dat ze mij verder aan mijn lot hadden overgelaten).
“Gelukkig dat er weer wat vlees op je bovenbenen zit, nou kun je het hebben.” Ze had natuurlijk gelijk. Vorig jaar had zo een zelfde trap mijn bovenbeen waarschijnlijk veel schade toegebracht, misschien was het dan zelfs wel een breuk geweest. Het zijn de voordelen van het aankomen, ik weet het. Tegelijkertijd voel ik mij juist zwak door het aankomen, dezelfde zwakte waar ik zo een hekel aan heb toen ik daarnet op de grond lag. Het afvallen geeft een sterk gevoel, dan had ik dus net op de grond gelegen maar nog steeds kunnen zeggen: maar ik ben wel heel mager. Krom genoeg is het voor iemand zonder eetstoornis een totaal belachelijk idee omdat het mager zijn en getrapt worden totaal geen verband met elkaar houden maar voor eetstoornis-hoofden is dit verband heel logisch.
Terwijl ik daar stond baalde ik het meeste dat mijn-hoofd-houdt-eindelijk-zijn-bek-dicht-moment weer was verdwenen. Afvallen, aankomen, pijn, verdriet, verlies van Fiador, dikke en pijnlijke bovenbenen, dikke en pijnlijke kont, Pip’s mok, Nicky’s mok en alle onzekerheid is met de klap van de trap terug gekomen. Ik werd naar de kantine gebracht om op te warmen en een beetje bij te komen. In de kantine begon ook meteen te balen omdat ik zou oefenen voor de selectiewedstrijd die ik zaterdag ga rijden. Grrrrrrr.
Inmiddels heb ik een nachtje geslapen. Ik ben blauw, pijnlijk en heel erg stijf. Ik schrijf deze blog dus op een pijnlijke kont. En alle onrust is nog steeds met mij, gedachten die weer met tienduizend kilometer per uur door mijn hoofd razen. En dat allemaal door het risicovolle gedrag van ruiters tijdens het poetsen want aan het opletten was ik natuurlijk helemaal niet. Ik stond zeker bij haar achterhand en vertrouwde haar volledig. Het was ook niet dat het gebeurde omdat ik Nicky niet kan vertrouwen maar omdat ook onze omgeving nou eenmaal onvoorspelbaar is.
Of het nou een trappende buurvrouw is of een helikopter die te laag overvliegt. De reacties die onze dieren op deze onvoorspelbare omgeving hebben zijn net zo onvoorspelbaar. Dus ja, ik vertrouw Nicky nog steeds met mijn leven. Maar misschien moet ik toch een klink stukje alerter blijven op lichaamstaal en de omgeving? Naar blijkt zijn er meer ongelukken naast het paard dan ter paard dus dat wil genoeg zeggen. Ben jij wel eens geschopt of gebeten, waarschijnlijk ook deels te wijten aan jouw eigen onvoorzichtigheid?
PS: voor de hele kudde had het hele voorval wel één bijkomstig voordeel: ze hadden allemaal vrij! Ze hebben nog wel met z’n allen gespeeld in de bak natuurlijk om aan beweging te komen. Zou Nicky toch voorbedachte rade hebben gehad? Haha!
