Het zou mooi zijn als ik altijd zo positief tegen het leven aankeek zoals ik vaak in mijn blogs schrijf. Altijd is erg vaak en; neen, er zijn zeker ook momenten dat ik het allemaal een stuk minder rooskleurig bekijk. Een paar weken voordat Fiador overleed zat ik al niet zo lekker in mijn vel: moeite met mijn uiterlijk (de extra kilo’s zijn toch echt erg wennen), het vinden een nieuw balans in mijn leven nu het meer is dan alleen de paarden en dan nog de stress die ik sowieso al beleef in het dagelijks leven. Ik had mijn hoofd net weer een klein beetje op een rijtje en bijna als straf daarvoor, alsof het mij soms gewoon niet gegund is (dit denken we vast allemaal wel eens), gaat mijn allerbeste maatje dood.
Hoewel ik mij eerst sterk hield en het inderdaad op een positieve manier van mijn afschreef in mijn blog en de daarop volgende berichten op Facebook, ging het in werkelijkheid ook best mis. Huilbuien, woedeaanvallen, niet meer uit bed willen komen en vreselijke nachtmerries. Gisteren droomde ik nog over Fiador dat de veearts ons aanraadde om hem wat af te laten vallen, vervolgens raakte ik in mijn droom bloed-gemotiveerd om extra met hem aan de slag te gaan en toen werd ik wakker. De motivatie brak in duizend stukjes op het moment dat de werkelijkheid intrede deed: hij is er niet meer. Niet vandaag, niet morgen en helemaal nooit meer.
Gedachtes als: ben ik hier nou allemaal voor aangekomen? Is dit waarom ik zo graag verder wilde leven? Heb ik zo een zware strijd geleverd om al deze pijn te doorstaan? Want pijn is precies wat ik voel als ik uit de auto stap op de manege. Het is een als een messteek in mijn hart en een niet te blussen woede. Pijn van het verdriet, woede door het onbegrip. Heb ik slecht voor hem gezorgd? Waarom worden zoveel Shetlanders wel veertig jaar oud en de mijne niet? De vragen in mijn hoofd zijn eindeloos en de bijhorende antwoorden waar mijn hoofd mee komt zijn lang niet altijd positief.
“Waar had ik het allemaal aan verdiend…”
En nog meer negatieve gedachten bovenop het verdriet maken je nog neerslachtiger. Waar had ik het allemaal aan verdiend? En waarom zou ik nog voor de rest van de kudde zorgen als ze toch besluiten zomaar ineens dood te gaan? Nog meer vragen en gedachten waar ik zwartgalliger van werd. Ik denk dat je het bij elkaar opgeteld een mini-depressie kunt noemen. Nog moeilijker aan deze gedachten is dat ik mij dan ook gevoelsmatig ga isoleren. Ik ben niet alleen maar ik maak mijzelf eenzaam door onvoldoende te praten en boos te zijn op mijn omgeving.
En boos zijn op mijn omgeving heeft natuurlijk geen enkele zin. Het slaat ook nergens op want niemand kon iets doen aan het feit dat Fiador stierf. Het is niet mijn eigen schuld noch de schuld van enig ander. Zijn leven hield op en onze tijd samen was ten einde gekomen maar deze realisatie en acceptatie maakt de pijn niet minder. De mensen om mij heen kunnen het leed enigszins verzachten door hun steun maar uiteindelijk moet ik toch zelf de wil hervinden om deze tegenslag te overkomen en dat lukt langzaam maar zeker.
Wederom gaat deze blog de positieve kant op maar toch wil ik ook even benadrukken dat het echt slecht is gegaan en er misschien nog meer slechte momenten zullen volgen. Zo was ik alweer bijna een hele dag in hongerstaking gegaan, heb ik verscheidende keren een sigaretje gerookt (waarom is iets zo slecht voor je als je er zoveel meer van ontspant?) en ben ik een aantal dagen opgestaan met mijn lijfdrankje: een zilver blikje cola-light. En dan nog maar te zwijgen over de dagen dat ik helemaal niet mijn bed uit kon komen, ook voor een deel nog meer gedemotiveerd omdat ik last blijf houden van een sluimerend griepje.
“Het zwarte gat dat depressie heet…”
En waarom wil ik de negatieve zijde van dit alles benadrukken? Omdat door veel te praten met mensen om mij heen, ik eindelijk te weten ben gekomen dat ik niet de enige ben die met depressies te maken heeft. Ik heb gezien bij anderen dat zij soms ook lijden onder een vreselijk verdriet. Een verdriet wat soms niet eens een specifieke reden heeft maar je gewoon genekt wordt door een zwart gat wat depressie heet (wat dus al gaande was voordat Fiador overleed). En ik vond fijn om te weten dat niet alleen ik het moeilijk heb, maar dat er meer mensen zijn die deze gevoelens ervaren.
Het klinkt vreemd om te zeggen dat ik het fijn vond dat andere mensen zich ook net zo afgrijselijk voelde of ooit hebben gevoeld. Waarom vind ik dat fijn? Omdat ik voor het eerst in een lange tijd besefte dat ik niet de enige was, dat het niet iets vreemds was en dat die gedachten er ook mogen zijn. Juist mijn eigen onbegrip en door mijzelf af te straffen voor mijn gevoelens maakt het gat alleen maar groter en dieper.
Ik lees dan op internet en in magazines over mensen die hun depressies, angsten en verdriet hebben overwonnen. Over hoe sterk zij zijn en dan voel ik mijzelf een zwakkeling omdat ik het niet voor elkaar lijk te kunnen krijgen. Het gaat eventjes goed en dan val ik weer keihard naar beneden, maar het hoort erbij. Het zal allemaal nog wel wat ups en downs kennen en dat is prima want onderaan de streep ga ik echt winnen. Maar de afgelopen drie weken was het gewoon voornamelijk KUT en dat mag gewoon gezegd worden.
En jij, lezer, die misschien ook met moeilijkheden kampt of net zoals ik het soms helemaal niet meer ziet zitten. Juist voor jou is deze misschien net wat minder positieve blog want ook ik ben dus niet altijd sterk. Ik zie het niet altijd positief en soms geef ik gewoon helemaal op en dan zou ik alleen nog maar willen dat het leven ophield. En ik hoop dat het scheelt nu je weet dat je niet alleen bent, dat er meer mensen zijn die het soms niet meer zien zitten. Als ik eerder had geweten dat ik niet raar was dan had het hoop geholpen bij het accepteren van mijn gevoelens en herstellen daarvan. Vandaag ben ik sterk en morgen heb ik misschien weer een dip. En weet je als het morgen kut is? Dan is het prima.
