Gisteren heb ik met Baelfire een wandeling gemaakt. Deze wandeling was in veel opzichten anders dan alle eerdere wandelingen…
Wandelen met paarden werkt voor mij helend, het helpt om mijn emoties te verwerken. Deze wandeling deed mij denken aan een wandeling die ik van de winter met Fiador maakte. Het kwam omdat ik het bankje passeerde waar ik die specifieke wandeling had moeten uitrusten.
Ik kwam van therapie vandaan en was van streek, huilend was ik met Fiador het bos ingewandeld. Ik kletste tegen hem aan; over de therapie, mijn relatie, mijn irritaties en onmacht. Ik had het ijskoud terwijl ik zeker drie lagen kleding aan had onder mijn winterjas.
Nog velender was dat ik niet alleen wilde wandelen omdat ik daar emotioneel behoefte aan had of graag iets wilde ondernemen met Fiador maar calorieën verbranden was ook een grote drijfveer. Mijn slechte conditie benam mij al snel de adem en ik rustte met mijn vriendje uit op het bankje.
Ik huilde, rookte een sigaret omdat de nicotine aandrang alweer begon als ik de vorige sigaret uitdoofde. Kwaad omdat ik niet zonder de sigaretten kon terwijl ik het totaal niet bij spotieve ambities vond passen. Verdrietig omdat ik mij eenzaam voelde, woendend om de therapie en het eten.
Een beetje bijgekomen moest ik weer wandelen, gedreven door de eetstoornis want mijn benen konden eigenlijk niet meer. Gedreven om zo lang mogelijk weg te blijven van huis omdat er niets was om voor naar huis te gaan. Gedreven door de eeuwige passie voor paarden omdat Fiador mijn allerbeste vriendje was.
Op dié wandeling wilde ik niet meer. Ik wilde niet meer naar huis, niet meer terug. Ik wilde bij Fiador blijven omdat hij luisterde zonder oordeel. Helaas was het onmogelijk, alleen te beginnen met mijn gezondheid. Dus kwam ik gebroken terug op stal en stelde naar huis gaan zo lang mogelijk uit.
De herinnering van de winterse wandeling met Fiador deed pijn maar misschien nog wel het meest omdat de eetstoornis zoveel heeft verpest en van mij heeft afgenomen. Dus ja, deze wandeling was heel anders…
Ik was alleen met Bael maar niet eenzaam. Ik wandelde voor ons plezier en het verwerken van emoties niet omdat de calorieën weer zo snel mogelijk moesten worden verbrand. En ik bleef niet zolang mogelijk weg om niet naar huis te hoeven maar ik wilde graag weer naar mijn thuis. En ik hoefde niet uit te rusten omdat ik geen lucht meer kreeg want ik ben gezond.
Alleen maar nooit meer eenzaam… ook niet als het zo zwaar is als nu.