Dinsdagmiddag kwam ik aan op stal, mijn kudde stond er ontspannen bij. Fantaghirò lag lekker in het zonnetje te luieren, althans zo leek het van een afstandje. Haar been vond ik er wel wat vreemd bij liggen, helemaal stijf opgetrokken. Had ze ergens last van? Door haar dwerggroei is en blijft ze natuurlijk altijd een zorgenkindje.

“Koliek, dát kon niet missen…”

Mijn ongerustheid was wat gewekt maar ik besloot de paddock uit te gaan mesten. Fantaghirò is een uitzondering op de regel in de kudde en blijft niet liggen als ik bezig ben in de paddock. Misschien had ze wel last van haar been? Nu ik de paddock stond vond ik haar helemaal vreemd liggen. Baelfire liep onrustig een paar keer een rondje om haar heen. Ze kwam in de benen, begon wild te maaien met haar voorbenen en mestte één balletje. Ze deed een paar passen en liet zich weer vallen. Koliek, dát kon niet missen.

Ik ruilde mijn mestboy en harkje in voor haar halster en ging aan de wandel. In de binnenbak ging ze meteen liggen. Ze bleef doodkalm liggen met haar hoofd in mijn armen, ik bekeek haar tandvlees: helemaal wit en dat betekent dat de bloedsomloop niet in orde is.

“Ik weet je naam niet, maar je bent geweldig…”

De MBO paardenopleiding komt één keer in de week bij ons op stal, ik heb weinig contact met de meiden maar Fantaghirò’s koliek had uiteraard de aandacht getrokken. In mijn haast had ik mijn telefoon bij de paddock laten liggen en één van de meiden van de paardenopleiding zocht razendsnel het telefoonnummer van mijn dierenarts en gaf haar telefoon aan mij (ik weet je naam niet, maar je bent geweldig!). Ik legde mijn dierenarts uit wat er aan de hand was en hij zou meteen in de auto stappen. Hij was helaas niet in de buurt dus het zou rond de drie kwartier duren voor hij er was.

Fanta begon te rollen, ik hoorde water door haar buik stromen. Haar neusvleugels gingen op en neer alsof ze uren had gelopen. Ze bleef rollen, dus hebben we haar toch maar in de benen gejaagd om een stukje te wandelen. Na een paar passen zakte ze wederom in het zand. Ze bleef rustig liggen, begon te zweten en liet zich op haar zij zakken.

Dwerggroei, ze is al negen jaar, wat als er straks een keuze gemaakt moet worden? De gedachten spookten al door mijn hoofd. Ik schreef een paar dagen terug nog een blog over het verlies van mijn Bregolas. De pijn en het verdriet wat ik ervan heb gehad en soms nog heb. Mijn kleine prinsesje met haar hoofdje in mijn armen. Ze leek nu nog kleiner dan normaal gesproken.

Drie kwartier wachten duurt nog langer wanneer je ponykind zoveel pijn moet doorstaan. Ik heb tranen gelaten, bang voor wat er zou gaan komen. Ik heb tegen haar gekletst en haar gekriebeld achter haar oren. Ze bleef kleine stukjes stappen om dan een paar meter verder weer te gaan liggen. Ik heb foto’s van haar gemaakt, bang dat het wel eens de laatste foto’s konden zijn. Het moeilijkste was: het machteloos zijn, zien hoeveel pijn ze heeft maar er niks tegen kunnen doen.

“Ze ging helemaal door het lint…”

Vlak voordat de veearts binnen kwam ging het écht mis. Ze begon wild met haar voorbenen te slaan, ze raakte daarbij haar hoofd. Ze ging helemaal door het lint. Ik stond op en heb haar klap met het halstertouw gegeven zodat ze weer opstond, bang dat ze haar hoofd helemaal stuk zou slaan. Ze liep met tegenzin twee stappen, bleef staan, sloeg met haar voorbenen en toen hoorde ik bekende stem. De veearts.

“Haar hartslag was bizar hoog…”

Intussen begonnen al haar spieren te trillen. Van de pijn, wist de veearts te vertellen. Haar hartslag was bizar hoog en dat is meestal geen goed teken. Ze kreeg een pijnstiller en een darmontspanner. Hij luisterde naar haar buik en hoorde hoe overactief het vanbinnen was. Grote kans dat er een darm of iets gedraaid was. “Utrecht geeft haar de beste kansen, maar ik weet niet of dat een optie is?”

Ik beet op mijn lip. Emotioneel is ze mij alles waard, ze is fantastisch, ze is geweldig. Rationeel is ze een kleine Shetlander met dwerggroei die haar levensverwachting al ruimschoots heeft overtroffen. Hoewel ik het idee heb dat ze gelukkig is, heeft ze ook een groot aantal problemen. Ze loopt moeilijk, ze heeft een hartruis en de meest bizarre vorm voeten. Is het eerlijk om haar op de trailer te gaan zetten?

Ik schudde mijn hoofd en liet een traan. “Weet ik nog niet.” Antwoordde ik. Ik wist het ook echt niet. Hoe kun je daar nou een goed besluit over nemen? “Wacht het komende uur nog af, als de klachten niet afnemen dan moet je maar bellen wat je wilt ondernemen.” Hij liet ons achter met een beladen sfeer.

De rationele kant zei “neen” en mijn emotionele kant heeft alles voor haar over. Toch vraag ik mij emotioneel ook af of het ethisch is om haar de trailerreis te laten doorstaan? Ze ging weer liggen maar stond na twee tellen alweer op. In het eerste kwartier leek ze al wat op te knappen van de prikken.

De staleigenaresse stelde voor om haar in de binnenbak te laten. Ik heb een emmertje lauw water neergezet, mijn vriend was intussen ook op stal aangekomen. Af en aan hebben we voor de andere kuddeleden gezorgd en zijn wij weer bij haar gaan zitten. Na een uur begon ze naar mij te hinniken en daarna bleef ze hinniken. Ze miste de kudde.

Ik heb Fiador opgehaald en bij haar neergezet zodat ze samen waren. Ze ging niet meer liggen en haar ogen begonnen weer te glanzen. Ondeugend, bijdehand en samen gingen ze rondjes stappen over de hoefslag. Wij hebben op stal gegeten, de wacht gehouden tot half negen in de avond. We zijn eventjes naar huis gegaan om bij te komen en om te kleden (met de hoeveelheid zand die uit mijn kleding kwam kon Indy een aardige zandbak thuis beginnen).

Rond tienen waren we weer terug. De jongedame had gemest en was er weer als de kippen bij. Huppelend ging ik door de rijbaan om de mest op te ruimen. Voor de nacht hebben we het pleintje naast de paddock in orde gemaakt zodat ze bij de kudde kon overnachten maar niet meteen in dezelfde hoeveelheid onbeperkt weer mee kon happen. Een handje kuilgras, een emmertje lauw water en alle hoop dat ze morgenochtend nog net zo fris zou zijn.

“Ik word altijd buitensporig blij van poep…”

En dat was ze. Ze had het hele pleintje vol gemest. Volgens mijn vriend word ik altijd al buitensporig blij van poep maar nu was ik buiten mijn zinnen. Ze is er nog. Ze is sterk. Ze is geweldig. Ze is Fantaghirò-tastisch.

Toch blijft de vraag wel door mijn hoofd spoken: is Utrecht een optie? Ik vind het moeilijk. Hoever ga je? En wanneer is genoeg gewoon genoeg? Zal ik weten als het moment ooit écht aanbreekt? Zal haar blik genoeg zeggen? Of het zin heeft of niet? Hoe ver zou jij gaan? Ik weet het niet, ik hoop dat ik het wél weet als de beslissing moet worden genomen. Nog meer hoop ik dat wij gewoon nooit afscheid hoeven te nemen (dromen mag, toch?), lieve Fantaghirò…