Obsessief (niet)eten…

Het begon met niet snoepen, het vervolg bestond uit een dieet en het slot kreeg vorm door gewoonweg bijna niets meer te eten. De lijst met “goedgekeurd” voedsel werd steeds korter en mijn geluk hing af van het cijfertje op de weegschaal. De kunst om iedere dag in ieder geval onder de duizend calorieën te blijven kreeg ik steeds meer in de vingers. Een obsessie was geboren.

Nog vreemder werd het vechten tegen diezelfde obsessie. Heel langzaam stond ik mijzelf soms weer toe om iets te eten. Hoe hard ik heb geroepen dat ik NOOOOOOOIT meer brood zou eten, twee maanden later zat ik met grote moeite boterhammen met rookvlees te eten. Strikt mager beleg en zonder boter.

Met kleine stapjes durfde ik steeds meer af te wisselen met mijn broodbeleg. Het was een strijd maar uiteindelijk at ik vier boterhammen in de ochtend en vier in de middag. Twee om twee qua beleg, dus twee met filet americain en twee met appelstroop. Vreemd genoeg bleef ik nog geruime tijd gewicht verliezen terwijl ik op acht tot tien boterhammen per dag zat, tussendoortjes, twee stuks fruit en een normale avondmaaltijd.

Chocolade, toetjes, ijs en ga zo nog maar door… Het was allemaal meer dan een jaar lang helemaal verboden geweest. Voor het “snoepvrije” jaar stond ik mijzelf nog één keer per maand toe een dag los te gaan qua eten maar nu proefde alles ontzettend zoet (een jaar suikervrij doet wat met je smaakpapillen). Ik voelde mij schuldig en het kostte in het begin de grootste moeite om iets in mijn mond te stoppen waarvan ik wist dat het angstaanjagend veel calorieën bevatte.

Ik laste na een snoep- of toetjesdag een vastendag in. Wat ik daarmee bedoel? Simpel; een dagje eten overslaan, want ik moest ook kunnen bewijzen hoe sterk ik nog steeds was. Of eigenlijk hoe sterk mijn eetstoornis nog steeds was.

Wanneer de ommekeer was dat ik plezier kreeg in eten, kan ik niet precies zeggen. Het sloop er heel langzaam in maar hield ook in dat er een nieuwe obsessie was geboren. Wél eten werd een obsessie. Ik kon zelfs paniekerig worden wanneer “mijn” brood niet in de schappen lag of wanneer mijn hongergevoel het niet eens was met de vooropgezette eetplanning.

Eten was ook de oorzaak van alles wat mis ging. Was ik misselijk? Dan had ik vast te weinig gegeten. Was ik draaierig? Misschien toch te veel gegeten. Moe? Sowieso te veel gegeten. Futloos? Ongetwijfeld te weinig. Irritaties om hongergevoel wat zomaar kon komen opzetten als ik net had gegeten (terwijl ik dat niet had gepland, hoe durfde mijn hongergevoel zeg?!). Eten ging mijn leven nu op een hele nieuwe manier beheersen.

Mijn gedachten werden voor een groot gedeelte door eten ingenomen, maar nu precies andersom. “Ik ga tanken bij dat specifieke tankstation omdat ik een glacé koek wil, een overheerlijke zoete roze koek. Ik ga hondenvoer bij Ranzijn halen omdat ik trek heb in een Snicker-reep, want die heb ik zeker al drie jaar niet gegeten. Ik doe de boodschappen wel zodat ik een grote Milka reep kan meenemen, ze blijven nou eenmaal mijn favoriet en ik heb er best eentje verdiend.” Ik kan minimaal een boek vullen met deze gedachten.

Eigenlijk heb ik dat pas heel recent kunnen loslaten. En nog steeds blijft het moeilijk. Als ik op gevoel ga eten kan dat namelijk inhouden dat ik soms een hele dag niet eet totdat het avondeten aanbreekt en dan heb ik uiteraard heel veel honger. Dan eet ik belachelijk veel in één keer waar ik dan natuurlijk buikpijn aan overhoud. Op verstand wil ik graag een vast patroon aanhouden wat dan algauw weer omslaat in iets obsessiefs dus probeer ik het nu met een compromis tussen verstand en gevoel.

Drie kwart van de tijd gaat dat nu goed. Ik blijf vrij stabiel op gewicht momenteel ondanks dat ik drie maanden geleden ook nog eens ben gestopt met roken. Ik probeer het leven nu vooral in te blijven richten naar het motto: je leeft niet om te eten maar je eet om te leven.

Ik betwijfel ten zeerste of eten ooit weer zo vanzelfsprekend wordt als het voor de meeste mensen lijkt te zijn. Mijn grootste angst is dat mijn eetstoornis altijd ergens op de achtergrond blijft loeren. De eetstoornis blijft zachtjes in mijn oor fluisteren, maar terwijl de maanden verstrijken wordt het stemmetje steeds zwijgzamer… Zal het ooit echt 1-0 voor mij worden?

 

Tagged , ,

2 gedachten over “Obsessief (niet)eten…

  1. Het is al 1-0 voor jou! Knap hoe je dit verwoord!

  2. Herkenbaar.. Alleen dan vanaf de andere kant met JUIST emotie eten, om maar niks te voelen van die Emoties. Gelukkig gaat het nu heel wat beter met ME. Blijf van je af schrijven, het helpt! En sterkte met alles. GROETJES

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *