Mijn droom staat nog steeds helder voor de geest: Brego en ik in de parade. Het is ook altijd een droom gebleven omdat er ieder jaar wel wat was. Brego was kreupel, ik was te zwaar voor hem en ik heb mijn bijrijdster een jaar de parade laten rijden omdat zij samen gewoonweg magisch waren.

Vandaag heb ik voor de tweede keer de parade gereden op mijn ondeugende Stippeltje. Hij was in tegenstelling tot vorig jaar topbraaf en werd geflankeerd door mijn “jonkie” Baelfire, die ook geen stap verkeerd heeft gezet. Toch blijft dit ieder jaar moeilijk omdat ik mij dan des te meer besef hoeveel ik Brego mis…

…inmiddels vijf jaar geleden eindige mijn wereld, met hém. Ik heb de beslissing met mijn verstand gemaakt en toch kan ik er met mijn gevoel niet bij. Verdriet, woede, schuld, spijt en ontelbare tranen hebben de revue gepasseerd. Hij was de grootste liefde van mijn leven. Althans; zo heeft het heel lang gevoeld.

Bregolas was het meest eerlijke, betrouwbare, loyale, werkwillige paard dat ik ooit ben tegengekomen. Maar hij was ook heel bang en gestrest; als koersdraver heeft hij ongetwijfeld ook de mindere leuke kanten van de mens gezien. En ook ik was niet altijd makkelijk. Als ik hem nu zou hebben, zou ik zoveel dingen anders met hem doen. Helaas krijgen we geen tweede kans, Bregolas.

Honderdduizend keer heb ik nagedacht over hoe het zou zijn om op jou te galopperen zonder hoofdstel. Als ik toen de durf, vrijheid en rijvaardigheid had gehad die ik nu heb. Ik kan er nog honderdduizend keer naar verlangen om mijn grootste liefde onder mij te voelen galopperen. Maar ik ben hier in het nú, zonder jou.

Pip deed een constante poging tot piaffe tijdens de parade, Baelfire draafde keurig aan mijn zijde onder Anouschka (een oude bijrijdster van Brego) en mijn grootste liefde stond het geheel te filmen vanaf de zijlijn. Mijn grootste liefde ging, voor de parade begon, nog vlug Brego’s oude wedstrijddekje ophalen bij de drukker, waar ik de tekst “Bregolas & Don forever” op had laten drukken.

Er hadden nog tientallen namen op het dekje bij gekund; de lijst met paarden waar ik afscheid van heb moeten nemen is lang. En aan allemaal heb ik prachtige herinneringen. Toch was Brego het meest bijzondere paard wat ooit mijn pad heeft gekruist. En Don? Mede door hem heb ik het afgelopen jaar veel geleerd en zoveel zelfvertrouwen opgebouwd. Mijn dank daarvoor is groot.

Ik mag van jullie houden en jullie missen maar het leven is verder gegaan. Het leven is verder gegaan ná Brego, ook al stopte ik bijna helemaal met de paarden en heb ik drie jaar lang mijn voet niet in een beugel gezet. Ik zou nooit meer een paard nemen maar wat ben ik dolblij dat ik precies dat wel heb gedaan. Het verleden is gedaan en ik wil niets liever dan alleen nog maar genieten van het leven.

Wendy’s (andere bijrijdster van Brego) bijna-tranen en “wat een mooi dekje” zeiden genoeg: Brego heeft vandaag zijn eerste parade toch gelopen met Don aan zijn zijde om te vertellen dat die speakers écht niet eng zijn. Brego’s dekje op Pip, Don zijn zadel op Baelfire…

Iedereen wederom bedankt voor een fantastisch wedstrijdseizoen, een geweldig paardenthuis, vriendschap, steun en een woord van dank naar mijn nieuwste grootste liefde met maar twee benen. Laten we allemaal nog heel veel (paarden)plezier met elkaar hebben!