Ik wil jouw dunne benen (niet meer)

De eetkliniek. Iedere keer is het weer moeilijk. Ik kom er mensen tegen met een eetstoornis en daar zitten ze: de dunne benen. Hele dunne benen. Iedereen probeert mij er altijd van te overtuigen dat het niet mooi is maar hoe hard ik ook mijn best doe; ik blijf het mooi vinden.

Het zijn botten omwikkelt met vel en niet veel meer dan dat. Ze heeft prachtige lange en dus dunne benen. Ik doe mijn best om er niet naar te kijken en toch kan ik mijn ogen niet van ze af houden. Het is zeventien graden buiten en helaas kan ze niet anders dan hele dikke maillot (zouden er ook twee kunnen zijn) dragen want ze heeft het koud. Ze draagt een dikke wollen trui, een jack en als ik een gok mag doen: minimaal één shirtje onder haar trui en misschien zelfs twee.

“Ik herken het gevoel maar al te goed…”

Zelfs hierbinnen heeft ze het koud, te koud om haar jack uit te trekken. Ik weet het want ik herken het gevoel maar al te goed. Ik vind het tegenwoordig behoorlijk warm in de kliniek. Ik heb een shirtje aan met korte mouwen en een dun vestje.

Mijn hoofd denkt aan mijn plannen voor vanmiddag en aan paarden. Haar hoofd denkt aan eten of beter gezegd: niet eten. Het is zo ongeveer de enige gedachte die er nog bestaat maar ze heeft fantastische, lange en vooral magere benen. En geloof mij; het is het niet waard.

“Ideaal omdat ik een kledingzaak werkte…”

Altijd zal ik bewondering houden voor de dunne benen zoals de hare maar ik ken de prijs die je betaalt maar al te goed. Het kostte al mijn energie, gedachten, geluk, leven, uitjes en dromen. Dag na dag in de spiegel checken of mijn benen al dunner waren en mijn billen al platter. Ideaal omdat ik een kledingzaak werkte want ik had de spiegels voor het uitzoeken.

 

Ik zou zo graag tegen haar willen zeggen: “Het is geen leven zo. Je leeft niet om niet te eten en het zou zelfs jouw dood kunnen betekenen. Je hebt prachtige benen maar geen kracht om ze te gebruiken. Soms heb je waarschijnlijk geen energie om je aan te kleden want jouw lichaam is altijd moe. Jouw lichaam is altijd aan het vechten om te overleven omdat je bewust voedsel weigert. Je maakt jezelf kapot. Je hebt geweldige benen maar je zal er nooit op kunnen dansen…”

“Weer zo’n een verrader…”

Ik schreef het al: ik zou het willen zeggen maar ik kan het niet. Ik kan mij namelijk goed voorstellen hoe het zal binnenkomen bij jou: weer iemand met dikke benen die mijn benen wil hebben. Zij eet want zij is zwak en ik ben sterk omdat ik dít over heb voor mijn prachtige benen. Wéér zo’n verrader die mij probeert over te halen om een boterham naar binnen te werken. Mij niet gezien.

 

Ik kijk naar haar benen. Ik blijf het op een bepaalde manier mooi vinden maar ik weet ook stiekem dat dat nog steeds de eetstoornis is. Of dat ooit helemaal weggaat? Ik betwijfel het. Ik voel mij nu veel gezonder, energieker en ik heb weer ronde vormen. Mijn eetstoornis en ik zijn het er (nu) over eens: het zijn prachtige dunne benen maar ik wil jouw dunne benen niet meer.

Tagged , , , ,

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *