Altijd huilen

Ik weet dat het leuker is om opbeurende blogs te lezen maar helaas heb ik die niet in de aanbieding. Aan het begin van de week kreeg Nicky ineens koorts en dat vrat aan mij. Na een paar dagen zakte de koorts maar mijn zorgen nemen eigenlijk niet af. Ik ben zo bang dat de pus nooit meer stopt met vloeien. Ik vind het vreselijk om haar zo opgesloten te zien en ze het liefste bij haar vriendjes wil zijn. Ik zie in het haar ogen en voel het tot in mijn binnenste als ze wild met haar hoofd schudt.

Gisteren had ze helaas weer een allergische reactie op iets in het voer. Ze vergaat van de jeuk en zit helemaal bedekt onder de bulten. Ik zie haar schuren tegen de muren en voel de jeuk met haar mee. Ik vind het vreselijk om haar zo te zien en hoop dan maar dat het inderdaad voor haar eigen bestwil is. Wat als we straks aan het einde van het behandeltraject staan en het geen klote heeft geholpen?

Aan het einde van het bezoekuur vertrek ik. Nicky heeft tegenwoordig de nare gewoonte om dan te ijsberen langs de deur en heel zachtjes brommend te hinniken. Het steekt mij enorm omdat het voelt alsof ik haar in de steek laat als ik wegga. Ik moet nu ook echt bijtijds weg want ik moet nog hooi bestellen, een spijkerbroek kopen voor het concert van die avond waar ik helemaal geen zin in heb en de hondjes willen ook nog wat aandacht voor we weggaan. Ik huil als ik wegloop door de gangen naar de auto. Ik huil in de auto bij het liedje waarvan ik het heb omgedoopt tot Nicky’s liedje. Ik huil als ik thuiskom. Ik huil nog harder als ik een spijkerbroek moet kopen in weer een maat groter (stress en eten is bij mij echt nog steeds een slechte combinatie).

Ik ga er even uit met Indy en Jones, blij rennen ze over het grasveld vlakbij ons huis. Ik voel de zon op mijn gezicht, een stukje warmte op de toch wel trieste dag. Ik ruik een vlaag van het zoete gras en besef mij ineens weer hoe ik geniet van buitenzijn. De wandeling zorgt ervoor dat ik wel wat opknap en tegelijkertijd denk ik dan aan in Nicky tussen vier muren zonder de geur van het zoete gras terwijl ze zelf niet eens begrijpt waarom. Ik hoor haar brommende gehinnik weer als ik wegloop en wens vurig dat ze daarmee zou stoppen omdat het mij een enorm schuldgevoel bezorgd. Ik wandel en ik pieker, op de één of andere manier kan ik het piekeren wel makkelijker loslaten als ik aan het wandelen ben. De gedachte is er, ik voel mij er kut over en kan het dan laten gaan.

In de auto onderweg naar het concert moeten we eerst nog even langs stal om wat af te zetten. Ik krijg een appje met daarin twee prachtige foto’s van Nicky, een paar weken eerder genomen. Ik begin weer te huilen. Nog meer tranen, soms lijkt het alsof ik alleen maar huilen kan. Het merendeel van de tijd probeer ik het echt binnen te houden, de emoties ergens op te sluiten maar dat werkt echt niet. Ik laat de tranen zijn en kijk trots naar mijn grote vriendin die mij hoopvol aanstaart vanaf de foto. Ik heb nog veel dromen die ik met haar waar wil maken.

 

Ik hoop oprecht dat ik ook de kans krijg omdat met haar te doen. Er is een angst die mij namelijk altijd besluipt ergens in een hoekje van mijn hoofd. Ik geloof erin dat overal wel iets van valt te maken: als ik niet meer met haar zou kunnen rijden zou ik een leven lang naast haar wandelen en evengoed gelukkig zijn. Er is alleen één ding waar definitief niks meer van valt te maken en dat is de dood. Ik ben zo bang om haar te verliezen zoals ik Fiador en Fantaghirò ben verloren.

Dagelijks heb ik nog spijt van dingen die ik had willen doen met hen maar nu nooit meer de kans zal krijgen om ze te doen. Fantaghirò was nu bijvoorbeeld perfect gezelschap geweest voor Nicky op Utrecht: te klein om schade aan te richten aan Nicky’s slangen maar wel een goed vriendinnetje van Nicky. Fiador als mede-ringendrager op ons huwelijk, ik droomde daar als kind al van in plaats van hoe de jurk eruit zou zijn. Onherstelbaar, de dood valt niet terug te draaien. Tranen.

Uiteindelijk op het concert wen ik aan het gevoel van de nieuwe spijkerbroek (dat maatje meer moet ik misschien ook maar gewoon loslaten), geniet van een heerlijke ijskoffie en het concert valt ook best wel mee. De tranen raken een beetje verder weg. Ze komen heus wel weer terug maar ik denk dat het erbij hoort als je aan houden-van doet. Liefde voor paarden, mensen of wat dan ook brengen tranen met zich mee. Het brengt de angst om te verliezen met zich mee. Is dat slecht? Ik denk het niet maar ik moet wel leren om het gewoon te laten zijn, de gevoelens te accepteren en wat vriendelijker te zijn voor mijzelf. Ik ben wie ik ben en als dat een altijd-huilende-Penny-tutta is dan is het maar zo.

 

 

 

 

Tagged , , , , , ,

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *