De wens is er al een tijdje: vloggen in plaats van bloggen of misschien juist wel allebei. Voor mijn verjaardag heb ik een prachtige vlogcamera gekregen en deze heb ik inmiddels al een beetje uitgetest. De camera maakt echt prachtige beelden en ik ben er dolblij mee maar nu moet ik nog wel even een sprong in het diepe wagen: alle onzekerheden opzij schuiven en zo een “bandje” vol lullen.

Ik weet dat ik het kan dus ik had gisteren bedacht om een voorstel blog te maken samen met Fantaghirò. Haar beperkingen zorgen ervoor dat je niet veel met haar kunt ondernemen maar het is wel mijn routine om haar bijna elke dag even in de buitenbaan te laten rollen en een beetje met haar te spelen. Meestal geeft ze dan een paar flinke bokken en rent ze vrolijk met je mee. Zo een uitbarsting duurt meestal een minuut of vijf en dan is de batterij leeg.

Ik filmde hoe ze genoot van haar lekkere zandbad en wilde laten zien hoe ze ondanks haar handicaps altijd vrolijk in de rondte sprong. Alleen maakt ze vandaag geen sprongen. Geen vreugdebokjes, geen uitspattingen. Ze leek een beetje moe. Fantaghirò push ik eigenlijk nooit omdat je bij haar nooit weet of ze gewoon een beetje lui is of dat ze ergens last van heeft. Haar fysiek is natuurlijk in geen enkel opzicht wat het zou moeten zijn dus ze hoeft altijd alleen maar te doen waar ze zin in heeft, zoals het een prinses ook gewoonweg betaamt toch?

De opname zette ik stop en bracht haar terug naar de uitloop. Jammer van de vlog maar morgen weer een dag. Ze bleef mij gebiologeerd aankijken alsof ze iets van mij verwachtte. Grote donkere ogen vroegen ergens om. Ik kon alleen niet zeggen wat het was. Ik ging nog even bij haar zitten op mijn hurken en kriebelde haar op de lekkerste plekjes. Ik begon aan het schoonmaken van de paddock (even tussendoor: Pip en Fanta staan momenteel in de uitloopstal en Baelfie en Nicky in de normale paddock van de kudde) maar ze bleef zo naar mij staren.

Ze hield mij nauwlettend in de gaten en ondanks dat ik nieuw hooi had neergelegd was ze ook niet begonnen met eten. Mijn kruiwagen had ik voor de derde keer vol met mest geschept en toen ik langs de uitloop liep om hem te legen zakte Fantaghirò door haar knieën. Ze ging liggen. In eerste instantie vond ik het schattig en maakte een foto. Kijk, het wollige dotje nou liggen, dacht ik en toen besloop een onderbuik gevoel mij. Had ze misschien last van wat koliek?

Even later stond ze weer op en besloot ik haar in de paddock te zetten. Als ze weer wilde liggen was dat zachter op het zand, sowieso zijn Nicky en Baelfire wat vriendelijker in de omgang dan Pip dus heeft ze het ook rustiger. Normaal gesproken gaat ze dan uitgebreid krauwen met Baelfire maar nu liep ze meteen naar het zandgedeelte en begon daar te schrapen met haar voorbenen. Mijn onderbuik had kennelijk gelijk. Ze zocht een plekje op in de schuilstal en ging wederom liggen.

Na de koliekaanvallen van vorig jaar hebben we altijd medicatie op stal liggen. Het geven van zo een spuit (het heeft veel weg van een spuit zoals voor de ontworming) is meestal een drama bij haar, hoe ziek ze ook is. Ik had hulp gevraagd aan een stalgenootje om haar vast te houden maar ze bleef rustig liggen terwijl ik het vieze goedje in haar mond spoot. Zorgelijk. Ik had liever gehad dat ze er zoals normaal gesproken een gigantisch drama van had gemaakt.

Een halfuurtje later begon ze heel onrustig door de paddock te ijsberen. Dan weer even stilstaan, schrapen en weer verder waggelen om de handelingen weer te herhalen. Ik twijfelde net om toch de veearts te bellen toen haar staartje omhoog ging en ze begon te mesten. Harde en droge keutels. Ik had al het vermoeden dat ze te weinig had gedronken en dat de oorzaak van de koliek zou zijn maar dit bevestigde dat eigenlijk. Ik had haar al water in een aparte emmer aangeboden maar ze moest er niets van weten.

Tot mijn opluchting zocht ze Baelfire op voor een knuffelsessie en nadat ik mijzelf ervan had verzekerd dat iedereen op stal een oogje in het zeil zou houden ben ik naar huis gegaan. Voor een bord soep, de specialiteit van mijn schatje. Courgettesoep met gerookte zalm. Thuis warmde ik op van de soep bij de verwarming en om halftien ben ik samen met mijn vriend teruggegaan om er zeker van te zijn dat ze goed de nacht in ging.

Ze was aan het eten, stond warm tussen Baelfire en Nicky in en leek weer helemaal de oude prinses. Sinds het overlijden van Fiador roept koliek de meest vervelende gedachten bij mij op. Het gevoel van verlies dringt zich dan weer aan mij op en meteen maak ik mij een voorstelling van hoe het zou zijn als Fantaghirò er niet meer is. Hoewel ik na Fiadors dood even niks van Fanta moest weten omdat zij mij er aan deed denken wat ik was verloren en dat de “verkeerde” pony in mijn ogen was doodgegaan, denk ik daar nu heel anders over. Nu herinnert zij mij aan Fiadors lieve kraalogen, de ondeugendheden en alle leuke dingen die we met z’n allen hebben ondernomen.

Hoewel ik weet dat die herinneringen niet met haar overlijden zouden verdwijnen, zou het wel weer een stukje van Fiador zijn wat zomaar verdwijnt. En ik wil gewoon nog dat ze elke dag naar mij hinnikt (daar is ze een paar weken geleden mee begonnen zoals Fiador vroeger deed) als ik aankom op stal. Ik wil haar schrapende beentje zien als ze de inhoud van haar voeremmer zo snel mogelijk probeert te verslinden en ik wil nog heel veel dagen lekker van haar zandbad kunnen genieten. Zo eentje als Fantaghirò kom je maar één keer tegen in je leven.

Ondanks al haar beperkingen en moeilijkheden geniet ze van haar leventje, knuffelt er vrolijk op los met iedereen van de kudde. Ze schopt Pip voor zijn schenen als hij in de weg staat. Ze is zo klein maar oh zo, dapper. En ook door deze koliek heeft ze zich weer dapper heen geslagen. Ik ben blij dat je bij mij bent, prinses… Oh en, we moeten natuurlijk samen nog heel vlogs maken! Vandaag gaan we voor de herkansing.