Handen rechtop, hand voor mij uit, handen stil, benen af laten hangen, been lang houden. Niet te veel drijven want ze loopt al sneller dan je denkt. Kijk voor je! Oh, bah, ze valt wéér tegen mijn binnenbeen aan. Zo hinderlijk. Frustratie. Iets strenger mijn been er maar bij dan en het gevecht is geboren want Nicky gooit dan haar volle zeshonderd kilo tegen mijn been aan. Alsof ik niks ben. De klik blijft ver te zoeken op dit soort moment. En ik zet mijn tanden op elkaar, schouders strak en ik houd mij uit alle macht in want de irritatie loopt binnenin hoog op maar ik wil niet op haar afreageren.
Het is niet het soort training wat ik zou willen rijden maar toch gaat het bijna iedere keer weer zo. En natuurlijk zal iedere ruiter zichzelf constant willen verbeteren (die prestatiedrang kennen we allemaal wel een beetje, denk ik?) maar ik word gewoonweg zo kwaad op deze manier en ik vergeet eigenlijk de hoofdzaak volledig: plezier hebben. Of mijn teen nou een beetje naar buiten wijst of dat Nicky nog moeite heeft met haar balans, het zou er niet toe moeten doen want we zouden vooral plezier moeten hebben.
Ik mis die glimlach die ik normaal krijg van het rijden. Of Pip mij nou bokkend een proef door heeft geslingerd in de verkeerde galop of dat Baelfire drie keer opzij duikt en het na al die tijd nog niet lijkt te snappen. Voorheen kon ik er gewoon om lachen en nu al een tijdje niet meer. Het is een bittere noodzaak geworden om te presteren, en de grootste vraag daarbij is: waarom? Waarom zou ik liever het uiterste (en is dat dan wel echt het uiterste?) uit een training willen halen waar allerlei ellende komt kijken terwijl we het ook gewoon léuk hadden kunnen hebben.
Ik ben een ruiter die de slofteugel verfoeit, haar paarden niet eens bijgezet wilt longeren omdat daar dwang bij komt kijken. En toch dwing ik mijzelf tot trainingen waar ik eigenlijk dus niet achter sta. Uurtjes in het zadel die worden gekenmerkt door frustratie in plaats van lol? Is dat dan echt wat ik wil? Ik wil graag beter leren rijden maar niet ten koste van mijn paard. Het werd dus echt weer tijd voor les, maar van wie?
Vandaag heb ik dus een lesje geprobeerd bij mijn “eerste juf” en dat beviel erg goed. “Je doet te veel en je wilt te veel.” En dat is dan ook exact waar het probleem ligt, ja. “Doe eens gewoon je ogen dicht en rijd een rondje.” Nog best spannend om niet te zien waar je heen gaat, maar wel goed voor het vertrouwen wat je dan in je paard moet stellen. En nog beter: ik moest erom lachen omdat Nicky van de hoefslag afdwaalde doordat ik mij balans verloor. Ik moest lachen!
Een aantal oefeningen gereden om haar beter om mijn binnenbeen heen te krijgen op de linkerhand. Ja hoor, ook dat werkte gewoonweg. “Het is een heel fijn dier, alleen het zadel is niks.” Neen, maar daar staat volgende week een afspraak voor want Nicky krijgt een mooi zadel, helemaal aangemeten. Stukje bij beetje begon ik tijdens de les te ontspannen. Minder nadenken, meer voelen. Meer ontspannen, minder mijzelf druk maken om van alles.
De cruciale tips die de boel weer op de rit gaan zetten, hoop ik. Ik wil namelijk graag weer zoals vroeger na een proef kunnen afgroeten met een big smile op mijn gezicht. En of de proef dan drie keer kut ging of niet, dat moet er niet toe doen. Ik ga voor die glimlach, voor de lol. Bokkend en tierend of netjes in het gareel. “Doe je ogen dicht en leef!” Oh ja, en de andere tip niet te vergeten: “Word vriendjes met haar.” Ik ben benieuwd of het ons gaat lukken, het lijkt simpel: lol hebben en vriendjes worden, ben jij ook benieuwd? Euh ja, er staat volgende week weer een lesje gepland hoor.
