Je kunt er een verstopte gootsteen mee doorspoelen als je de verhalen mag geloven. Ik heb het nooit getest, maar heb mij er wel jarenlang mee doorgespoeld. Met cola-light dus. Doorspoelen bedoel ik vrij letterlijk, aangezien ik er vrij veel van kon weg tanken op een dag. Hoeveel? Wil je dat écht weten? Het is bijna te schandalig om aan te horen.

Gemiddeld heb ik het dan over zo’n vijf liter per dag. In de ochtend opstaan met dat heerlijke bruisende goedje en er mee naar bed gaan, gepaard met het laatste sigaretje; mijn perfecte slaapmutsje. Maar het kan altijd erger…

“Ik vertel dit met schaamrood op mijn kaken…”

Daarmee bedoel ik de periode van mijn afvalrace. Dun, dunner, dunst. Het record staat op elf liter per dag en dan hand in hand met het grootste pakje sigaretten (dertig stokjes zitten daarin) wat er in de handel is. Ik vertel dit met schaamrood op mijn kaken, maar het is de waarheid.

Afvallen op deze manier gaat vrij snel. Je moet dan iedere vorm van voedsel zo ongeveer afwijzen. De cafeïne en nicotine houden je lichaam en geest aan de praat en in de tussentijd vliegen de kilo’s eraf. Echt een prestatie om trots op te zijn; mijn slanke en volledig uitgeputte lichaam.

Inmiddels ben ik weer op een normaal gewicht, maar de cola-light ging er nog steeds goed in. Na het stoppen met roken was het ook tijd om daarmee op te houden. Geen cafeïne meer dus voor mij. Dat moest toch makkelijker zijn dan stoppen met roken (daar was ik drie weken eerder mee gestopt) of toch niet?

“Afkicken. Serieus Afkicken.”

De bittere waarheid ligt net even anders, want mijn lichaam ging in protest. Vreselijke duizelingen, een licht gevoel in mijn hoofd (het gevoel wat vooraf gaat aan een flauwte), een duf gevoel alsof ik nog steeds half lag te slapen en daarnaast had ik het continue heel warm, vergezeld door zweetaanvallen. Wat was dat dan allemaal? Afkicken. Serieus afkicken.

Het lichte en duizelige gevoel is voornamelijk te wijten aan mijn bloedsuiker, denk ik. Zowel roken als mijn ex-favoriete drankje hebben een uitwerking op je bloedsuiker en zonder al die troep was mijn lichaam nu uit balans. Het meest vervelend vond ik dat mijn darmen besloten er volledig mee te stoppen, want beide stofjes hebben ook een groot effect op je spijsvertering.

“Ongezond en ongemakkelijk…”

Voorheen ging ik wel vijf of zes keer per dag naar de wc (ik weet het, dat is ook niet gezond), nu kon ik al een aantal aaneengesloten dagen niet (buiten ongezond, ook erg ongemakkelijk). Ik kreeg er rugpijn van en dan nog maar te zwijgen over de hoofdpijn die mijn cafeïnegebrek veroorzaakte. Afgelopen week was een hel. Die maandag was de rugpijn zo erg dat ik mijn benen amper kon bewegen, zelfs het paardrijden moest ik laten.

Oh ja, dan vergeet ik nog de toegift: spierpijn! Spierpijn in zo ongeveer al mijn ledematen. Meer dan ik verdragen kon, het heeft mij zelfs gedreven tot het gebruik van paracetamol. En nu denk jij: die slikken we allemaal wel eens bij een pijntje. Ik niet. Hoewel ik bijna mijn hele leven mijn lijf heb voorzien van allerlei troep, slik ik nooit een pijnstiller. Nu wel. Ik kon alle ongemakken niet meer verdragen.

En nu ben ik tien dagen verder, zonder cafeïne. Meer dan een maand zonder nicotine en mijn lijf begint het te snappen: het moet zelf aan de slag. Het gaat allemaal nog moeizaam, maar mijn grootste angst is in ieder geval geen werkelijkheid geworden. De angst dat na het uithongeren mijn lijf het helemaal niet meer zelf zou kunnen zonder alle stimulerende stoffen.

“Dat bewijs ik met deze blog…”

Langzaam kom ik in balans, voor de écht nieuwsgierigen onder ons: ja, ik ben naar de WC geweest! Wat kan dat bevrijdend zijn, zeg. De duizelingen worden minder, afgelopen week kon ik een paar dagen zelfs amper opstaan, zo erg was het. En ik word ook weer wat aangenamer gezelschap, erg gezellig was ik namelijk  niet. Mijn concentratievermogen en geduld stonden beiden echt op nul, maar ik bewijs met deze blog dat ik mij weer voldoende ergens op kan concentreren!

Het is afkicken, want cola-light was voor mij een verslaving, in de puurste vorm. Ik ben het gaan drinken rond mijn twaalfde en die paar glazen in de week zijn geëscaleerd naar het record van elf liter per dag; belachelijk en bizar. Het zou natuurlijk fantastisch zijn als ik de laatste zin van mijn blog kon afsluiten met hoe fijn ik mij voel bij het schrappen van die vloeibare ellende, maar dat is NOG niet het geval. Het is nog moeilijk, maar ik weet heel zeker dat ik mij over een paar weken stukken beter voel. Ik zweer voorlopig bij water en dat fantastische gevoel komt nog wel.