Het was niet ikzelf die hem GVR heeft gedoopt maar Mirjam (een vriendin) heeft dat bedacht. Zijn echte naam is Lagoon, een KWPN’er afstammend van Nimmerdor met een stokmaat van dik 1.80 meter. Vandaar de benaming Grote Vriendelijke Reus, want hij is zo lief als dat hij groot is.
Als eigenaresse van vier pony’s breng ik veel tijd door op stal. Ik vind het prettig om iets over te hebben voor een stalgenootje en haal veel voldoening uit het zorgen voor de paarden, zowel die van mijzelf als die van een ander. Lagoon werd afgelopen winter ziek. Het begon met kreupelheid en daarop volgde een hele vervelende koliek.
“Ik was te moe om in de ochtend uit bed te komen…”
Bij koliek is uiteraard belangrijk om veel te bewegen dus ik stelde voor om in de ochtenden met Lagoon te wandelen. Ik zat zelf op dat moment slecht in mijn vel en was soms zelfs te moe om in de ochtend uit bed te komen. Gek genoeg was het voorstel al uit mijn mond gerold voordat ik er over had nagedacht.
Juist door Lagoon, het feit dat hij mij nodig had en het toch voelde als een verplichting naar hem toe, zorgde ervoor dat ik veel makkelijker in de ochtend uit bed kon komen. Ik raakte gemotiveerd door de wandelingen en haalde er veel voldoening uit.
“Je kunt ze van alles vertellen en ze zijn het altijd met je eens…”
Voordat ik met het wandelen begon had ik af en toe zelfs moeite om moed bij elkaar te rapen om voor mijn eigen paarden te zorgen. Ik had ook veel minder plezier in mijn grootste passie en was vaak heel erg moe. Het was een depressie en Lagoon heeft een groot aandeel gehad in het herstellen daarvan.
Hij wandelde doodbraaf mee in de ochtend en ik kletste wat tegen hem in de rondte. Dat is zo fijn aan paarden, je kunt ze van alles vertellen en ze zijn het altijd met je eens. Ik klaagde over mijn therapeut, vertelde wat een hekel ik aan haar had en hoe weinig zin ik had in de volgende afspraak en hij brieste instemmend: Lagoon gaf mij helemaal gelijk.
Ik huilde tegen Lagoons hals aan omdat ik bij vlagen helemaal geen zin meer had in het leven. Hij zei niks terug maar de warmte van zijn hals en het tikken van zijn hoefijzers op de stenen tijdens het wandelen zorgde bij mij voor kalmte. Ik zeikte over de vreselijke files op de A9 (nog maar te zwijgen over de hufter in een BMW die mij afsneed) die ik moest overbruggen om op stal te komen, hij was het er roerend mee eens.
“Hij viel af en ik vreesde of hij de winter wel zou doorkomen…”
Lagoon ging zelf ook een tijd bergafwaarts, hij viel af en de ziekte van Cushing werd vastgesteld. Hij liep steeds makker achter mij aan en gezien zijn respectabele leeftijd van vierentwintig, vreesde ik of hij de winter wel zou doorkomen.
Naast dat hij mij vooruit had geholpen was hij ook goed bevriend geraakt met Baelfire. Bael is behoorlijk onzeker maar juist de stabiliteit van een wat ouder paard had hem wat zelfverzekerder gemaakt. En tot verbazing van Lagoons papa deelde de GVR zelfs zijn hooi met Bael.
Gelukkig kwam Lagoon ook uit zijn dip, op één van onze ochtendwandelingen rukte hij zich ineens los en galoppeerde enthousiast een rondje door de bak. Mijn kaak viel bijna op de grond van verbazing. Ik moest gaan opletten met onze ochtendwandelingen. En juist dát motiveerde mij nog meer. Ik ging beter eten, waardoor ik meer energie en kracht kreeg.
Ik kreeg weer plezier in álles, ook in het rijden van mijn eigen paarden. Het leek alsof mijn geest en gevoel heel lang had geslapen en nu eindelijk wakker werd. Lagoon danst inmiddels aan de andere kant van het touwtje en hij verricht zelfs weer hele lichte arbeid.
Lagoons blessure zal nooit meer overgaan en hij zal niet meer glanzen in een M2 dressuurproef. Ik zal altijd een beetje gek en anders blijven omdat ik nou eenmaal zo ben. We hebben allebei onze beperkingen maar die mogen ons niet tegenhouden om zoveel mogelijk van het leven te genieten.
“Vorig jaar was ik waarschijnlijk zelfs te zwak geweest om hem een minuut vast te houden in het bos…”
We hebben elkaar geholpen en ik ben Lagoon eeuwig dankbaar voor het aandeel wat hij heeft gehad in mijn herstel. Afgelopen week zijn we voor het eerst door het bos wezen wandelen. Vorig jaar was ik waarschijnlijk zelfs te zwak geweest om hem een minuut vast te houden in het bos… En nu? Nu mag ik mij zijn trotse tante noemen. Kom maar op met het leven, Lagoon en ik zijn er (bijna) klaar voor!