De meeste mensen is het misschien niet eens opgevallen maar vorige maand besloot een groot gedeelte van mijn haar mijn hoofd te verlaten. Waarom? Omdat ik drie jaar geleden besloot dat ik moest afvallen en vervolgens op een heel radicaal dieet ging.

Ik sloeg volledig door en het afgelopen jaar had ik soms zelfs moeite om überhaupt een hap door mijn keel te krijgen. Mijn gewicht daalde steeds verder en mijn lichaam ging op de reservestand. Geen haargroei, geen menstruaties en zelfs mijn nagels groeiden niet meer.

“Haar genoeg om zelfs een barbiepop van een pruik te kunnen voorzien…”

Mijn hoofdhaar begon toen ook uit te vallen. Na het douchen lag er genoeg haar in het putje om een barbiepop van een pruik te kunnen voorzien. Mijn haardos raakte flink uitgedund maar gek genoeg ben ik vorige maand het meeste van mijn haar verloren.

Het gebeurde bij de kapper, ze was het aan doorkammen voordat ze zou beginnen met knippen. Het was alsof mijn haar massaal besloot het schip te verlaten. Er lag ongeveer evenveel haar op de vloer na het borstelen als dat ik nog op mijn hoofd had zitten. In de kappersstoel welde de tranen in mijn ogen op, het voelde als een stukje “ik” wat ik wederom verloor. Terwijl ik zo hard had gevochten om mijzelf terug te vinden.

Ik heb nog meer gehuild, heel hard en lang. Na het aankomen van bijna twintig kilo, het eten helemaal los te laten, was dit mijn dank want zo voelde het. Overal waar ik mijn spiegelbeeld tegenkwam schoten de tranen weer in mijn ogen. Er zitten namelijk vier volledige kale plekken op mijn hoofd.

“Ik ben leuk…”

Als ik een staart in doe kan ik de plekken onmogelijk verbergen, dus draag ik mijn haar nu altijd los. Gelukkig draag ik ongeveer twintig uur per dag een cap (het overwegen waard om ermee te gaan slapen?) dus dan je zie er sowieso niks van. En nu zonder dollen: inmiddels ben ik aan het idee gewend en kijk ik er net zo tegenaan als mijn gewicht. Ik ben niet mijn haar, ik word niet bepaald door mijn gewicht. Ik ben leuk omdat ik mijzelf ben.

“Tegenwoordig heb ik weer een vrouwelijk figuur…”

Ik houd van mijzelf en kies voor mijzelf inclusief kale plekken en wat rondere billen. Ja, tegenwoordig heb ik weer een vrouwelijk figuur. Ondanks het feit dat ik nu klink alsof ik zelfvertrouwen in overvloed heb, zijn er ook twijfels hoor. Dan hoor ik de eetstoornis weer kletsen, maar dat stemmetje wordt steeds stiller…

Ik houd van kale plekken, jij ook?