Picture Perfect

Een eetstoornis, zoals anorexia, schijnt vaak hand in hand te gaan met perfectionisme. En ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik daar geen last van had. Perfectionisme is precies wat mij in de eetstoornis steeds een beetje verder dreef en mij ook nog eens helemaal gek maakte want hoe perfect ik ook calorieën zou tellen, hoe kon er zeker van zijn dat mijn rijstwafels bijvoorbeeld exact zoveel calorieën zouden bevatten als het etiket mij vertelde?

Het was zeker een mogelijkheid dat de medewerkers van de rijstwafelfabriek niet zo perfect waren als ik en wel eens een gram te veel in een verpakking zouden stoppen. Ik kon daar dus niet blind op vertrouwen en at voor de zekerheid altijd net iets minder dan ik van mijn eetstoornis mocht zodat het toch perfect was. En als het dan net iets minder was? Uiteraard was dat geen probleem want minder was altijd nóg beter. Als ik honderd gram ging eten en mijn portie kwam op honderdtwee gram uit dan moesten die twee gram echt van mijn bord af. Ik nam geen genoeg met net-niet-perfect.

En zo bleef dat de hele eetstoornis eigenlijk voort duren, bijvoorbeeld het getalletje op de weegschaal steeds perfect nog wat zien dalen. En later tijdens het aankomproces moest mijn eetschema nog altijd perfect zijn en niet afwijken van het vooropgestelde plan. Hoewel ik dus wel aan het aankomen was, was de eetstoornis minstens net zo erg want dat proces werd net zo goed weer een obsessie. Een obsessie voort gedreven door perfectionisme.

Inmiddels ben ik natuurlijk al ruime tijd verder en is de perfectionisme wel uit het eetpatroon geslopen. Uiteraard heb ik nog steeds last van de eetstoornis maar het heeft niet genoeg aandacht van mijn kant om ook maar enigszins in de buurt te komen van perfect. Dat is natuurlijk geweldig nieuws, denk jij dan als lezer. Uhuh, niet dus want het perfectionisme heeft mij nooit verlaten hoor. Het kan alleen “zijn” ei niet meer kwijt in het eten…

Dus maakt het mij het leven zuur op alle andere gebieden. Als ik iets doe, wat het dan ook is dan moet het perfect. Als ik hetzelfde rondje met Indy wandel dan moet het elke dag een beetje sneller. Als ik de paarden doe dan moet het perfect en met de puntjes op de i. En dan niet zoals wij allemaal goed voor onze paarden proberen te zorgen maar het wordt een ziekelijke obsessie. Als ik ga paardrijden dan is het nooit maar dan ook nooit goed genoeg. Sterker nog, het perfectionisme zorgt ervoor dat ik mij waardeloos voel in paardrijden.

Als ik ga tekenen voor mijn ontspanning omdat ik veel last heb van stress en niet weet hoe ik het goed moet ventileren, dan moet het ondanks dat ik al tien jaar geen tekening meer heb gemaakt net zo goed zijn als vroeger. Dag ontspanning! Als ik een blog schrijf dan móet de blog perfect zijn wat er dus in resulteert dat ik intussen al zeker dertig blogs nooit heb gepubliceerd en gewoon heb weggegooid. Sterker nog, zelfs deze blog schrijf ik nu voor de tweede keer want de vorige was niet perfect genoeg (uhm ja, zo snel kom ik natuurlijk niet van dit probleem af).

Er is een drang die continue aan perfect wilt voldoen en weet je wat daar het ergste van is? Het is echt helemaal niet leuk. Niks is leuk op die manier. Alles is een wedstrijd, een competitie met mijzelf. Het maakt paardrijden een horror en een wandeling een marteling. En ik doe het mijzelf aan. Sinds de eetstoornis is mijn perfectionisme absoluut erger maar ik heb het wel altijd al gehad. Niks was ooit genoeg en wat ik ook deed, ik zou het altijd beter moeten kunnen.

Fotograferen is daar een goed voorbeeld van, ik vind dat geweldig om te doen maar ik moet ook per se het perfecte plaatje scoren want anders is het niet goed genoeg. En uiteraard mag je jezelf best uitdagen maar het moet niet ziekelijk worden. Jammer genoeg heeft juist die strijd om perfectie als gevolg dat ik dus helemaal niet meer wil fotograferen omdat ik weet dat ik nooit die perfecte plaat zal schieten. En ja, als je dan al zo gaat denken voordat je begint dan is het plezier gauw voorbij en de kans dat je wel een fantastische foto maakt natuurlijk verdwenen.

Maar misschien is het juist beter om iets te doen gewoon om het doen? Niet om de prestatie maar om de ervaring, omdat het leuk is. Ik hoef nergens perfect in te zijn. Ik hoef mijzelf niet steeds te verslaan. En ook alle mensen om mij heen zijn niet perfect. Ik zou moeten paardrijden om ervan te genieten en ik zou inderdaad moeten tekenen voor mijn ontspanning. Ook al is het de lelijkste tekening die ik in mijn hele leven heb gemaakt.

Je komt niet zomaar van die drang af, dat weet ik wel want iedere keer als ik denk een paar keer te kunnen wandelen voor mijn lol dan sluipt het er vanzelf weer in. Een beetje sneller. Nog een beetje sneller. Ik heb deze week eindelijk weer gereden en ik vind het heerlijk maar ik moet echt opletten dat ik mijzelf niet ga zitten pushen. Ik moet rijden omdat ik het wil en niet omdat ik het goed moet doen. En geen enkele dag hoeft perfect te zijn, elke dag moet vooral heel erg leuk zijn.

Je erbij neerleggen dat niks in het leven perfect zal zijn is heerlijk. Ik kan dat nog lang niet altijd en ik moet er echt voor waken dat ik geniet van het leven en niet constant wil presteren. Ik moet niks en alles mag. En wat vooral mag: imperfect zijn. Ik vier het imperfect zijn want het is heerlijk. En vandaag heb ik de lelijkste tekening gemaakt in mijn hele leven en weet je wat het was? De plezierigste tekening die ik ooit heb gemaakt. Geen picture perfect meer voor mij, als het even kan… Ik ben trots op mijn lelijke tekening en ik hoop dat ik er nog heel veel mag maken met veel plezier!

 

 

Tagged , ,

1 gedachte over “Picture Perfect

  1. Wat Goed dat je alweer Zo een mooie blog hebt geschreven.
    Het schrijven gaat je goed af meisje:)
    En je tekening is een fijne Doodle van alles in je koppie, en dat is heel lekker om te doeN ook Om je stress te temperen.
    Love you

Laat een reactie achter aan Lisa Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *