Moed voor een nieuwe dag

Mijn dagen zijn al een hele tijd zwaar, een depressie die hard aan mij trekt. Er is veel gaande wat ik eigenlijk niet aankan. Het liefste zou ik opgeven en dat meen ik. Het is niet iets wat ik zomaar zeg maar ik zou gewoon willen dat ik in de nacht in slaap viel en niet meer wakker werd. Mijn hart is gebroken, duizend tranen zijn gevallen en soms voel ik gewoon helemaal niks meer. Ik heb nergens zin in en alles gaat als een grijs gebied aan mij voorbij. Zelfs het verdriet doet dan geen pijn meer. Er is soms helemaal niets meer. Alsof ik dood ben maar nog wel op de één of andere manier adem haal.

 

Er is een peilloos schuldgevoel over alles wat ik niet aankan. Ik ben gebroken. Er is zoveel in mij wat zich roert en een stem van de eetstoornis die mij continue vertelt dat ik een nutteloos propje met vet ben. Ik voel mij machteloos omdat alles wat ik probeer niet lijkt te lukken. Alles gaat constant mis en het is ook te veel. Iedere keer als ik denk dat het niet meer erger wordt dan wordt het toch erger. Iemand vroeg vandaag waar ik de kracht vandaan haal om nog te lopen? Eerlijk gezegd kan ik je het niet te vertellen. Nicky en haar zorg nu thuis eist dat ik er ben, het is een pruttelende motor die mij vanbinnen toch aandrijft.

En dan uit een onverwachte hoek gebeuren er soms dingen die heel bijzonder zijn. Op woensdag zijn er altijd heel veel kinderlessen en één van de manegemama’s komt naar mij toe met een klein meisje. “Mijn dochtertje zou je heel erg graag wat willen vragen maar ze durfde het niet zo goed…” Mentaal bereidde ik mij al een beetje voor op de vraag die vandaag al honderd keer is gesteld, namelijk: waarom heeft Nicky die slangen in haar hoofd? Ik probeer het steeds zoveel mogelijk in Jip en Janneke-taal uit de leggen maar dat is best moeilijk. Ga maar eens iets simpel uitleggen wat in feite heel gecompliceerd is.

En dan komt er ineens iets heel anders. “Ik wilde vragen of ik wat van mijn spaarcentjes mag geven uit mijn spaarpot? Om Nicky te helpen. Mama heeft het verhaal aan mij voorgelezen en ik vind het echt heel erg zielig.” Als er nog iets van mijn hart over was geweest dan was die nu ter plekke gebroken. Ik antwoordde dat alle hulp welkom is en dat het inderdaad heel erg zielig is.

Niet veel later kwam ze terug als ik de stal van Pip uit sta te mesten met een briefje van twintig euro in haar handen geklemd. “Voor Nicky…” Ik zag de hoop in haar ogen, het soort van dezelfde wil als ik had… Als ze Nicky met plakband aan elkaar zou kunnen plakken en het zou drie weken duren omdat voor elkaar te krijgen dan had ze het gedaan. Het is dezelfde onafgebroken kracht die Nicky al maanden lang laat zien. Als het op die wilskracht alleen had kunnen lukken dan was het gelukt.

Het is het soort wilskracht waar het mij een beetje aan begint te ontbreken. Ze is een week thuis waar ik mij zelf toch half-om-half een beetje aan het voorbereiden ben dat het een gestolen weekje voor ons samen is. Iets wat niemand ons meer kan afnemen. Als het volgende week allemaal toch zinloos blijkt te zijn dan is deze week ónze week. En een beetje van alle kindjes, stalgenootjes en de andere leden van de kudde natuurlijk.

In tranen vertel ik mijn moeder aan de telefoon over het meisje. In nog grotere tranen vertel ik het verhaal aan mijn man. De wil, de oprechtheid en de liefde in de ogen van zo’n paardenmeisje geeft toch weer moed voor een nieuwe dag… Dat geeft de kracht om toch te blijven lopen. Onderschat nooit de woorden en daden waarover je beschikt, hoe klein je ook bent want ze maken hét verschil. Dank je wel.

 

 

Tagged , , , , , ,

3 gedachten over “Moed voor een nieuwe dag

  1. ik wou dat ik met woorden kon toveren
    dan zou ik zeggen dat ze alles wat jij nu voelt
    als gekoesterd worden ervaart
    .
    liefde geeft vleugels naar omhoog
    naar alles wat je samen bent
    waar zij is en jij arriveert

    jouw moed is de hare
    zij ziet je en begrijpt
    dat wat je doet is wat je kunt
    in liefde en in pijn
    voor altijd verbonden

    1. Wauw… <3

  2. Hoi Sharon, ook mijn tinker Ciara is in haar jonge jaren 3 x geopereerd vanwege sinusitis, is 3 kiezen kwijt en nog eens geopereerd vanwege een fistel Het was zwaar maar ik heb geen moment spijt gehad. Ze is 22 en nog steeds mijn grote liefde. Ik wens je heel veel sterkte toe!

Laat een reactie achter aan Sharon Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *