Deze blog wilde ik al een tijdje schrijven maar mijn voornemens heb ik steeds verder vooruit geschoven. Ik wilde eerst een blog schrijven met de titel: waarom wachten tot 1 januari? Zo een momentje van inspiratie is dan ook mijn lichtpuntje in een slechte week. Het sprankje in mij wat weer iets wil. Een vonkje dat zin heeft om te leven en wat van de dagen te maken. Helaas wil zo een vonkje niet altijd meteen tot leven komen en kwam de bijbehorende blog er dus ook niet. Maar liever laat dan nooit toch?

Een slechte week, eentje van velen. Hoe dat precies werkt met een depressie, weet ik niet. Wat ik wel weet is als ik niet vecht, dat ik het gewoonweg niet ga redden. Ik ga ten onder door mijn eigen angsten, emoties en paniek. En nog erger kan het zijn wanneer er helemaal niks is. Geen woede, geen verdriet maar geen enkel gevoel. Ik ben dan alleen een huls die wat rommelt in huis en verder tot weinig in staat is. Het-maakt-mij-niet-uit-modus.

Echt zorgelijk vond ik het pas toen ik een paar dagen niet naar de manege wilde. Het was niet alleen de depressie maar ook de griep die mij plaagde. De depressie maakt de griep erger lijkt het wel, of het is echt een hele flinke griep want hij rommelt nu al bijna een maand met mijn gezondheid. En de griep zorgt er met zijn klachten voor dat de depressie nog wanhopiger wordt. Niet kunnen slapen, dat is nog wel het ergste van alles. Uren naar het plafond staren en hopen dat het stopt. Onophoudelijke hoofdpijn, zowel van het denken als van het vol zitten met slijm.

De blog over hoe ik weer wilde stoppen met roken en de boel zo graag weer op de rit wilde zetten ging door dit alles op de lange baan. En het werd van kwaad tot erger want als de schaduw van de depressie zo sterk wordt dat ik niet naar de manege wil, dan gaat het snel bergafwaarts. Ik heb de manege nodig. Ik heb de paarden en de mensen die daar zijn nodig om te functioneren. Het is een thuis. Wijze raad, steun of gewoon onnozel geklets. Rijden, longeren en schijt scheppen. Ik leef erop.

Ik heb al meer dan een maand niet gereden. Het is een afschuwelijke de berg om wel weer op te stappen en die lijkt onoverwinnelijk. Toch zal ik mijzelf ertoe móeten zetten. Ik heb het rijden nodig omdat het één van de dingen is waar ik zo erg van geniet. Mijn voet moet dus in die beugel. En hij gaat er ook wel weer in komen want vorige week zag ik nog geen mogelijkheid dat ik ooit nog een stal zou mesten en dat doe ik nu alweer een paar dagen.

Ik draai bij, kom weer tot mijzelf en kalmeer enigszins. En ik moet stoppen. Ik moet stoppen met roken. Ik moet stoppen met zo belachelijk veel cola-light drinken. Ik moet stoppen met de eetstoornis steeds te laten winnen. Ik moet stoppen met bergen creëren. Ik moet die depressie de deur wijzen. Ik moet genieten van de tijd die ik heb want ik heb afgelopen jaar gezien hoe er soms zomaar ineens een einde komt aan de tijd die je samen hebt. Ik moet mijn zelfvertrouwen terug vinden. Ik moet vooral mijzelf weer vinden. Ik moet bloggen.

Het zijn eigenlijk geen voornemens maar verplichtingen die ik moet nakomen. En het komt er vooral op neer dat ik moet willen. Dat is het probleem van een depressie, als die je hoofd binnen drijft dan wil je niks meer. Geen dromen, geen toekomst maar alleen maar een hele zware donkere wolk. Maar nu wil ik het, als ik nu aan het schrijven ben wil ik niks liever dan willen. Ik voel het in mij, het vonkje is gegroeid tot een flinke vlam.

Die vlam brandt en schreef deze blog want het hoeft geen 1 januari te zijn voor goede voornemens. Het hoeft niet het exacte begin van het jaar te zijn dat een nieuw tijdperk markeert. En het hoeft niet te beginnen bij de klokslag van twaalf uur op de laatste dag van het vorige jaar. Het begint wanneer jij écht wilt. En ik wil het proberen, nog één keer. Fuck de depressie en schijt voor alle eetstoornissen in deze wereld want als ik iets weet dan weet ik dat het mij niet aan doorzettingsvermogen ontbreekt. Het wordt de laatste keer want ik wil afrekenen met alles wat mijn hoofd krankzinnig maakt, mij krijgen “ze” niet meer klein.

De vijfde van januari, we beginnen aan onze goede voornemens…