Het typerende sfeertje op een dressuurwedstrijd kennen we allemaal wel. Zwetende, verbeten ruiters met een gezelschap aan de zijkant dat het allemaal nét even beter weet. Immers: de beste stuurlui staan aan wal. De zenuwen van de ruiter rijzen daardoor nog verder de pan uit en het resultaat daarvan is staart zwiepende idem dito gestreste paarden. Na de eerste proef slaat de echte wanhoop toe want het leek echt helemaal nergens op. In de tweede proef kan er dan al helemaal geen glimlachje meer af en dan is de grote vraag: doen wij ruiters dit nou omdat we het zo leuk vinden?

En neen, ik ga niet zeggen dat ik mij hier nog nooit schuldig aan heb gemaakt. Bij de eerste wedstrijd dit seizoen op een grote stal in de buurt was het bij mij helemaal raak. We gingen voor het eerst met de trailer naar een wedstrijd. Stresspunt één: zal ze wel laden? Hoe is ze op de trailer? Hoe ga ik het daar allemaal regelen? Ik heb dít nog nooit gedaan. Eigenlijk zijn dat dus een heleboel stresspunten. Ik ging overigens met Nicky, onze Friese schone starten en ze was super braaf met laden dus dat was stress om niks geweest (als we dat toch van tevoren hadden geweten).

Ik was daarentegen wat minder braaf. In de auto kon ik geen hap meer door mijn keel krijgen omdat ik zo veel stress voelde. Wat als ze naast de klep stapt met uitladen? Wanneer moet ik het hoofdstel indoen? Het waaide die dag echt verschrikkelijk (het was dat weekend waarin alle bomen omwaaide en dakpannen wegvlogen) en ik begon mij op te winden over hoe ze op de wind zou reageren. Zou ik haar wel in galop krijgen? De galop was destijds echt een drama en ik kreeg spontaan pijn aan mijn buik als ik alleen al aan galopperen dacht.

Leuk hè, wedstrijd rijden als je dit allemaal zo leest? Ik kan je vertellen dat al het in- en uitladen prima is gegaan. De wedstrijd was daarentegen een regelrecht drama. De eerste proef viel nog wel mee en hadden we 181 punten (180 punten is een winstpunt en daar doen wij bloedfanatieke wedstrijdruiters het allemaal voor) en de tweede proef scoorde we een schamele 153 punten (150 punten is een verliespunt en dat zat er akelig in de buurt). De jury vroeg zich af waarom we de moeite namen om te starten gezien ik Nicky op geen enkele wijze onder controle had. Nicky had er weinig mee te maken, denk ik, achteraf gezien. Ik had vooral mijzelf niet onder controle.

Ik heb die dag lopen katten tegen mijn vriend omdat hij als niet volleerd paardenman het af en toe allemaal niet zo goed snapt. Ik was diep teleurgesteld en eigenlijk kwaad op Nicky omdat zij mij zo heeft laten zitten (of heb ik haar laten zitten?). Mijn spanning spande de kroon want fijn en relaxt rijden was het niet. Ik was één bonk spanning zowel van de wedstrijdzenuwen als het feit dat Nicky helemaal opgeblazen onder mij liep en voor mijn gevoel een tikkend tijdbommetje was. De wind gierde door alle kieren van de rijbaan en dit moet echt de snelste proef ooit zijn geweest. En ook absoluut mijn minst vriendelijke proef want zo gespannen heb ik nog nooit een rondje gereden (lees: ik hing aan de teugels en Nicky racete door de baan).

In de auto op de terugweg was het zoals je je kunt voorstellen erg gezellig. Ik was kwaad op mijn vriend die op zijn beurt weer teleurgesteld was omdat de punten nogal tegenvielen en het ook niet erg leuk of gezellig was geweest. Nicky is van ons samen dus hij is ook trots als we in blij in de rondte rijden. Blij waren we echter allemaal niet. Mijn angst, schaamte, zenuwen en een enorm perfectionistische drang om te presteren hadden onze dag geruïneerd. Ondanks de teleurstellende resultaten had ik er natuurlijk zelf evengoed een leuke dag van kunnen maken. Ik had het alleen totaal anders moeten aanpakken…

Dit doe je dus niet omdat je het leuk vindt. Mijn vriend beklaagde zich omdat hij vond dat we meer moesten trainen. Nicky en ik waren geen combinatie, hoewel mijn schatje weinig verstand heeft van wijken of aanleuning had hij in dit geval wel gelijk. We waren geen combinatie en vandaar ook dat we in dit soort situaties gewoonweg geen vertrouwen in elkaar hadden. Misschien was ik voorbarig geweest met inschrijven maar het was wel de eerste stap in de goede richting om het wel te gaan doen zoals het hoort.

We zijn veel gaan trainen maar ook gewoon een band gaan opbouwen. Lekker poetsen, tutten en wandelen. Ik moest mijn “muziek” weer vinden in het paardenleven. De verwijten en boosheid vanwege Fiador een plek geven. Het verdriet van het recente overlijden van Fantaghirò ergens onderbrengen. Er is veel gebeurd in een korte tijd en dat moet worden verwerkt. Heel langzaam sloop het er weer in: die glimlach als het lekker gaat. Het gevoel van trots als Nicky over het pad met mij instapt.

Imponerend en groot als ze is. Trots die ze uitstraalt en hoeveel trotser ben ik dan wel niet dat ik op haar rug mag zitten? Paardrijden blijft het mooiste wat er bestaat voor mij. Het gevoel van vrijheid en eenheid. Precies dat moeten we dus ook tijdens zo een proef vertalen naar een jury: het plezier dat je met elkaar hebt. De harmonie tussen ruiter en paard. “Veel plezier” in plaats van “veel succes” toewensen aan de ruiters op zo’n wedstrijd.

Inmiddels zijn er een paar maanden gepasseerd sinds het wedstrijddrama hierboven. Afgelopen weekenden gingen we er weer voor. Vorige week werden mijn proeven bekroond met een eerste plaats, drie winstpunten en dat allemaal op vreemd terrein. De week erna op de wedstrijd bij ons op stal was de sfeer top. Heerlijke proeven gereden met een glimlach en ik had nog twee puntjes nodig om met Nicky naar het L1 te gaan. Ze zijn binnen! Twee dikke winstpunten en wat een plezier hebben we gehad. En wederom een eerste plek, het gaat dan wel niet om de oranje lintjes maar ze zijn toch wel erg leuk.

Pip en ik hebben ook fijne proeven gereden. Geen winstpunten maar wel veel tips om weer verder mee te kunnen oefenen. En 173 en 172,5 punten vind ik helemaal niet slecht als je nagaat hoe weinig ik Pip zelf maar rijd. Het zoontje van mijn vriend heeft hem ingepikt en komt steeds vaker rijden. Ik moet hem straks echt gaan afstaan ben ik bang, maar ze zijn erg leuk samen. Wie weet dat die twee nog wel officieel gaan starten. In ieder geval was ik blij met mijn protocollen mét positief commentaar.

Mijn vriend heeft zich een slag in de rondte gerend, zijn zoontje was helemaal trots op Pip (ZIJN pony, haha) en heeft de rest van de dag met de andere kinderen gespeeld. De paarden waren tevreden en het was gezellig. Een gezellige dag. Ik heb één van mijn beste vriendinnen nog voorgelezen die ook even eerste werd. En zoals ik het einde van haar proef heb voorgelezen, sluit ik ook deze blog: “Tussen X en G halthouden, groeten en glimlachen!” Wedstrijdrijden is echt wel leuk!