Soms ben ik echt een sentimentele trut, deze week mochten de paarden voor het eerst het land op. Een heerlijk moment natuurlijk en Nicky kon haar enthousiasme niet in toom houden en ging als een echte Fries op weg naar het land. Ze gooide haar voorbenen er lekker uit en bij het land aangekomen deed ik haar halster af en ze draaide zich om. Ze wachtte twee tellen voor een dramatisch effect en galoppeerde vervolgens weg, ze gooide even de wissels om de pas eruit en eindigde het repertoire met een hoge bok. Zó, dat was er ook weer uit. En ik? Ik had de tranen over mijn wangen lopen. Van geluk.
Ik heb mijzelf zo vaak voor mijn hoofd geslagen dat ik gek was dat ik haar zoveel ellende heb laten doorstaan. Opgesloten in een stal op de kliniek. Ik heb haar zien afvallen tot ze niks meer was, fysiek dan. Haar kracht was er eigenlijk altijd. Een hoopje met botten stond mij hinnikend op te wachten met onverminderde strijdlust, iedere keer weer. En ik was steeds weer bang dat ik toch over haar grenzen was heen gegaan. Misschien had ze stiekem wel heel veel pijn maar liet ze het niet merken.
In December kwam toen het toch wel het eindadvies om ermee te stoppen. In mijn hart wist ik dat als ik er al mee wilde stoppen dat ik haar thuis wilde laten gaan. We besloten om haar thuis dan in te slapen als ze weer opnieuw ziek werd maar eenmaal thuis liep het heel anders… Ja, we weten het allemaal wel. Ze ging steeds beter en beter. Stapjes werden gezet, we mochten rijden, ze kwam nog meer aan en ze werd nog energieker dan ze al was. Mijn twijfels over het toch doorzetten van de behandelingen werden kleiner. De herinneringen aan hoe slecht ze was beginnen te verdwijnen.
En als ze dan zo een showtje weggeeft zoals ze nu elke dag doet overigens als je haar loslaat op het land dan weet ik het ineens heel zeker: het was het meer dan waard. Zelfs die ene bokkesprong zou het waard zijn geweest. Quint hobbelt liefkozend achter haar aan over het land, Skype en Roos staan ernaast heerlijk te eten en Pip hoor ik naar Nicky hinniken vanuit de paddock. Hinniken zoals hij ook iedere keer heeft gedaan toen we haar weer meenamen naar de kliniek.
Ik veeg mijn tranen weg maar tranen van verdriet of onzekerheid zijn het niet meer. Ik heb er alles aan gedaan en Nicky ook. En iedere galopsprong, knuffel, kus, rit, bak slobber en wortel zijn de operaties meer dan waard geweest. Iedereen kan er wat vinden, en het is ook prima als je wel stopt maar godzijdank… Wat ben ik blij dat we zijn doorgegaan. Iedere minuut die ik met haar heb is een geschenk. En het grootste moraal: geniet met je paard, het plezier wat ze brengen is zo groot maar ook fragiel. Houd van ze. En huil van geluk, als een sentimentele trut.